Prediker

‘Hé, meneer.’
Vijfendertig jaar geleden zat hij iedere dag in de coffeeshop hier om de hoek. Hij viel op tussen de punkers en newwavers door zijn pak, overhemd en stropdas. De nonchalante lok bewees dat hij wist hoe een kuif het recht kreeg op die naam.
Nu steekt hij de straat over en loopt op me af.
Alles heeft hij geprobeerd en uitgebreid getest in die voorbije jaren. Coke, heroïne en alcohol vroegen en vragen voortdurend om aandacht.
Ze hebben hun sporen nagelaten.
‘Ik zie u al heel lang in de buurt’, zegt hij, ‘en ik wil het toch een keer zeggen.’
Ik kijk hem nieuwsgierig aan.
‘U bent altijd zo goed gekleed.’
Hij wacht even.
‘En dit zeg ik niet omdat ik geld ga vragen’, voegt ie er dan aan toe. ‘Al kan ik het wel gebruiken natuurlijk.’
Twee euro later loop ik tevreden verder. Ik trek even aan de linkermouw van mijn colbert en kijk naar de spiegeling in de etalageruit




Amsterdam online

Hieronder een paar verwijzingen naar websites over de stad en haar bewoners.

De website van de Gemeente Amsterdam: https://www.amsterdam.nl/
Feiten en cijfers over Amsterdam: https://www.ois.amsterdam.nl/feiten-en-cijfers/
Daarnaast is de site van het Centraal Bureau Statistiek een bron van vermaak voor cijferaars: https://www.cbs.nl/nl-nl/cijfers
Gemeenteraad Amsterdamhttps://www.amsterdam.nl/bestuur-organisatie/gemeenteraad/
Raadsleden en fracties: https://www.amsterdam.nl/bestuur-organisatie/gemeenteraad/raadsleden-fracties/
Ondernemen in Amsterdamhttps://www.amsterdam.nl/bestuur-organisatie/volg-beleid/economie/

Artikelen over de geschiedenis van de stad vind je o.a. hier:
https://historiek.net/thema/amsterdam/
http://amsterdamhistorie.nl/
https://onsamsterdam.nl/
https://www.oudamsterdam.info/

Het Stadsarchief: https://www.amsterdam.nl/stadsarchief/
Voor foto’s en filmmateriaal: https://beeldbank.amsterdam.nl/




Anton de Kom ~ Wij slaven van Suriname

Nu online: Anton de Kom – Wij slaven van Suriname. Digitale bibliotheek van de Nederlandse letteren: https://www.dbnl.org/kom/colofon.php 

Wij slaven van Suriname (1934) is het boek waarmee het allemaal begon: de rol van Anton de Kom in het bewustzijn van Suriname. Het indrukwekkende verhaal over de opstand van slaven in Suriname bracht in de jaren dertig in Nederlandse literaire kringen de pennen behoorlijk in beweging – en na de Tweede Wereldoorlog werd het een symbool voor een onafhankelijk Suriname, ook dankzij het feit dat het werd geschreven door de zoon van een voormalig slaaf. Met dit boek wist De Kom destijds verschillende bevolkingsgroepen bijeen te brengen, en de symbolische betekenis van het werk is even groot als de historische en literaire, wat wel moge blijken uit het feit dat het boek in landen waar het verboden was in groten getale illegaal over de toonbank ging. ‘De radicale breuk met de koloniale penvoering maakt dit boek tot een uniek document. Voor het eerst werd de Surinaamse geschiedenis herschreven vanuit een antikoloniaal gezichtspunt.’ – Gert Oostindie

Zie: https://www.atlascontact.nl/wij-slaven-van-suriname/ 




Amsterdam

ReschHolland1

Bijna 45 jaar woon ik ondertussen in Amsterdam. Op een korte periode na in Oost, heb ik altijd in de Jordaan gewoond. Die buurt is mijn dorp. De kaasboer, het sigarenwinkeltje en vooral het koffiehuis maken mij een dorpsbewoner in deze minimetropool.
Ik voel me er thuis, het is mijn dorp.

Uiteraard klaag ook ik graag over de rolkoffers die van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat over stoepen en straten ratelen. Over de groepen mensen die op de stoep staan te luisteren naar een mevrouw of meneer die gewapend met een herkenningsvlaggetje in iedere willekeurige taal uitleg geeft over de bijzondere geschiedenis van de wijk, een huis of een ooit beroemde bewoner. Over de werkplaats van de timmerman die verkocht is aan een belegger die de ruimte appartement is gaan noemen, over de huren die vertwintigvoudigd zijn.
Maar als ik rondkijk en bedenk hoe mijn buurt er veertig jaar geleden uitzag, heb ik geen reden meer om te zeuren. De vervallen huizen en sombere straatjes zijn verdwenen. Ja, de slinger is wat doorgeslagen. Mijn buurt is daar een goed voorbeeld van. Voor de prijs van een parkeerplek kocht je vroeger een huis.
Zo zijn er nog wel wat zaken waarover je je op kunt winden. Dat doe ik dan ook met regelmaat.
Tegelijkertijd bekijk ik de nieuwe wijken, zie ik de wolkenkrabbertjes rondom de oude stad verschijnen en neem ik de Noord-Zuidlijn. Heb ik de daling van het aantal inwoners in de jaren zeventig meegemaakt en zie ik nu dat het miljoen dichterbij komt.

Amsterdam. Een stad vol verhalen. Een stad in beweging. De stad viert feest na feest, maakt zich zorgen over de criminaliteit, kent armoede en bouwt en bloeit.

Over al deze onderwerpen hoop ik in de komende jaren met mensen te spreken.
Van de stadssocioloog tot de woningzoekende, van de expat tot mijn oude buurvrouw, van de ondernemer tot de politicus.
Want zoals Shakespeare schreef in Coriolanus: What is the city but the people?
Niks dus. Wat stenen en beton. En her en der een boom.
Wij maken de stad.




Zum Gedenken an Paula Bermann




Paula Bermann ~ Deze ontspoorde wereld. Oorlogsdagboek. Amsterdam 1940-Jutphaas 1944

9 september 1943
‘Mijn Inge, wat zal ze blij zijn, ach, konden we maar allemaal bij elkaar zijn. Maar we moeten dubbel voorzichtig zijn, want de wa-mannen voelen dat ze aan de verliezende hand zijn, en de Grüne Polizei zal harder optreden dan ooit. Hans blijft veel binnen. Hij kookt zelf, schrijft hij, en dat gaat hem goed af, hij studeert.
Sonja weet niet wat ze wil. Ze is vandaag bijzonder nerveus, ongeduldig. Ik begrijp dat en toch moet ik vaak streng zijn, en zij begrijpt dat niet. Haar opvattingen zijn veranderd, en ik ben en blijf een ouderwetse vrouw met te veel plichts- en eergevoel, kuisheidszin. Dat begrijpen de jongelui niet, ze leven in een ontspoorde wereld.’

Van 1940 tot 1944 houdt de Duits-Joodse Paula Bermann een dagboek bij. Een verslag van de eerste oorlogsjaren in Amsterdam en van de onderduikperiode later in Jutphaas.
Niet alleen de zorg over het lot van haar kinderen, Inge, Hans en Sonja, maken het dagboek beklemmend. Ook beschrijft zij de steeds ingrijpender gevolgen van de Duitse maatregelen om het Joodse deel van de bevolking te isoleren. Daarnaast staat ze stil bij die dubbele identiteit. Duitse voor de Nederlanders, Joodse voor de Duitsers.

Maar ook is het een heel persoonlijk dagboek. Paula Bermann klaagt over het sombere karakter van haar echtgenoot, moppert over het gedrag van haar kinderen en zij voelt zich vaak onbegrepen.
Tegelijkertijd is zij de moeder die ontroerend haar jongste dochter, Sonja, als een dromerig, leergierig meisje beschrijft, die trots is op haar zoon Hans die medicijnen studeert en die de opstandige Inge een pluim geeft voor haar moed.
Het verhaal van een moeder met opgroeiende kinderen in een ontspoorde wereld.

17 februari 1943
‘Ach, de kinderen, als ik die niet zou hebben. Wat verlang ik naar de dood. Ikzelf ben op alles voorbereid, geloof niet dat we de dans ontspringen als het nog lang duurt, maar de kinderen.’
Hoe verder je leest, hoe aangrijpender het dagboek. Al flakkert er zo nu en dan nog een vonkje hoop, de dodendans is niet te ontlopen.

19 maart 1944
De laatste woorden van het dagboek:
‘O hart, houd uit!’
Op 27 januari 1945 overlijdt Paula Bermann in Bergen Belsen.

Vandaag zien we de mistige contouren van een nieuwe ontsporing aan de horizon. De eerste wagons worden weer op de rails gezet.
Het dagboek van Paula Bermann is meer dan een getuigenis van een bittere periode uit onze geschiedenis, het is ook een waarschuwing. Een waarschuwing voor de gevolgen van een wereld die ontspoort.

Paula Bermann, Deze ontspoorde wereld.
Woord vooraf: Arnon Grunberg
Bezorgd door Elma Drayer
Vertaald door Johan H. Winkelman
320 pagina’s met illustraties
Euro 22,50
Paperback met flappen
ISBN 978 94 600 3879 2
E-book: ISBN 978946003917 1