Yvon van der Pijl – Levende-Doden ~ Afrikaans-Surinaamse percepties, praktijken en rituelen rondom dood en rouw

Yvon van der Pijl – Levende-Doden ~ Afrikaans-Surinaamse percepties, praktijken en rituelen rondom dood en rouw.
Bronnen voor de Studie van Suriname (BSS) Nummer 27 – IBS/Rozenberg Publishers – Utrecht-Amsterdam 2007 – ISBN 978 90 5170 923 0

Het complete boek (PDF) kunt u hier downloaden: Yvonvd Pijl-Levende doden

Zie voor RQ -online versie: https://rozenbergquarterly.com/levende-doden-afrikaans-surinaamse-percepties-praktijken-en-rituelen-rondom-dood-en-rouw-inhoud/

Rituelen rondom dood, begraven en rouw vormen binnen de Afrikaans-Surinaamse leefwereld de belangrijkste rites de passage.
Dit boek richt zich grotendeels op de etnografische beschrijving en interpretatie van het rituele proces dat start aan het sterfbed of zelfs vóórdat het ‘finale’ doodsuur geslagen heeft. De studie leunt hierbij op klassiek antropologische benaderingen van overgangsrituelen, maar doet dit niet zonder hedendaagse ontwikkelingen, zoals de medicalisering, privatisering en commercialisering van de dood, in de analyse te betrekken. In Suriname vindt immers, net als in andere samenlevingen, een zekere verdringing van de dood plaats, waardoor de behoefte aan alle pranpran (rituele ophef) tanende is. Tegelijkertijd is onder invloed van Creools nationalisme, groeiend zwart bewustzijn, roots-zoektochten en heimweetoerisme van blaka bakra (Creoolse Nederlanders) een zekere retraditionalisering van bepaalde praktijken waar te nemen.
‘Levende-doden’ voorziet in een duiding van deze paradoxale ontwikkelingen en presenteert, vanuit historisch perspectief, de hedendaagse Afrikaans- Surinaamse doodscultuur als een hybride viering, waarin (herontdekte) tradities uit verschillende religieus-spirituele oriëntaties, moderne, gemondialiseerde cultuurelementen en verscheidene vormen van conspicuous consumption verweven zijn.

On Friendship / (Collateral Damage) – IV How to Explain Hare Hunting to a Dead German Artist [The usefulness of continuous measurement of the distance between Nostalgia and Melancholia] (September 2021 – June 2022)

Introduction
In 2021/22 the 100th anniversary of the birth of artist Joseph Beuys will be celebrated in Europe, among others with the special event ‘Beuys 2021. 100 years’. Twelve cities and twenty institutes in North Rhine-Westphalia in Germany will be organizing exhibitions, theatre and other activities to celebrate this anniversary. (see for more info https://beuys2021.de/en).

Joseph Heinrich Beuys (1921, Krefeld- 1986, Düsseldorf) is one of the most influential German post-war artists, who became particularly famous for his performances, installations, lectures and Fluxus concerts. But who was Beuys truly? Joseph Beuys mythologized his war history as a National Socialist and Germany’s problematic and post-traumatic past. After Word War ll Beuys transformed himself from perpetrator to victim. His service in the Luftwaffe did not offset his artistic practice. During this 100-years event none of these controversial aspects of Beuys’ work, values and ideas are focused upon. As part of this celebration it is high time to add a more critical eye on Beuys’ work and his relationship to Germany’s post-war history.

Project 
On Friendship / (Collateral Damage) IV -How to Explain Hare Hunting to a Dead German Artist [The usefulness of continuous measurement of the distance between Nostalgia and Melancholia] (‘Hasenjagd’ is the code word for killing Jews during World War II) centers on Joseph Beuys and Joseph Sassoon Semah takes us on a journey of critical analysis of Beuys. Linda Bouws is the curator.

Art cannot be seen disengaged from society – which political, social and cultural implications does Joseph Beuys’ work show us?
How do work and politics relate in Beuys’ work, what is myth and what is reality? Did Beuys free art of power and financial gain or did he use his art with the purpose to forget or idealize his own war history and that of Germany? Does his transformation from perpetrator to victim fit into post-war Germany? How did Beuys use his ‘visual codes’, that have disappeared, and secret symbols? How must we interpret Beuys in this celebratory year 2021?

Joseph Sassoon Semah has done extensive research into Joseph Beuys’ work, values and ideas and based on this research and texts he will analyse the deeper meaning of the (secret) symbols used by Joseph Beuys for ‘On Friendship / (Collateral Damage) IV- How to Explain Hare Hunting to a Dead German Artist [The usefulness of continuous measurement of the distance between Nostalgia and Melancholia]’. He will react to them using new monumental sculptures and a series of old and new drawings, performances, texts and meetings.

This project wants to raise public awareness about the missing information on Joseph Beuys. Information that has been disregarded during this celebratory year or has been evaded to avoid uncomfortable confrontations. A new project about the reading of Beuys’ ‘shrouded’ art by the Jewish-Babylonian artist Joseph Sassoon Semah.

We will cooperate with among others with Gerard-Marcks-Haus Bremen, Goethe-Institut Amsterdam, Duitsland Instituut Amsterdam, Lumen Travo Gallery, Redstone Natuursteen & Projects, the Jewish Historical Museum and The Maastricht Institute for the Arts. After completion of the manifestation a complementary publication will be compiled.

Metropool International Art Projects
Contact: Linda Bouws
lindabouws@gmail.com
Mob +31(0) 620132195

Interview: Léonce Ndikumana On Africa And Capital Flight

• by: C. J. Polychroniou

This is part of PERI‘s economist interview series, hosted by GP Columnist C.J. Polychroniou.

C.J. Polychroniou:You studied economics as an undergraduate student in Burundi, but ended up in the United States for your graduate studies. Why economics, and which economic thinkers have had the greatest impact on you?

Léonce Ndikumana: When I enrolled in the Economics Department at the University of Burundi, I was not specifically attracted by any particular school of thought or any economic thinker. Economics was considered one of the challenging majors in the university and the major was perceived as a good path for professional success. But then as I studied economics more, I developed a keen interest in certain areas including economic development. Economics provided me with the framework and the tools to understand the challenges of underdevelopment and constraints to growth. As a son of a farmer, born in one of the least developed countries in the world, development was not just an academic topic, it was about issues that I myself had experienced or witnessed since my early childhood. I found the study of economic development both captivating as well as humbling; humbling in the sense that it gave me a better understanding of my own life path, and better appreciation of every step I had crossed towards building a decent life for myself and my family. Studying economic development is still fascinating to me up to today. But as I grew up and matured as an economist, studying economic development has become also more frustrating as I keep asking the same question of why obvious solutions are not embraced to address problems faced by populations in the developing world. The key to this puzzle is the incentive structures that guide policy making, specifically the distribution of power between those who benefits from the status quo vs. those who would potentially benefit from a change in the system towards generalized improvement in welfare. Countries remain stuck in ‘low-equilibrium’ situations because policy making is hijacked by the interest groups that benefit from the status quo, and when the majority who would benefit from change have no means to voice their concerns. Development and the lack of it are, by and large, a matter of the quality of institutions that govern economic policy making.

CJP: How did you end up teaching at UMass-Amherst?

Léonce Ndikumana – Photo: peri.umass.edu

LN: When I joined the Economics Department at UMass-Amherst in 1996, I was mostly attracted by the work in the Keynesian tradition. My training at Washington University in St. Louis (Missouri) was grounded in the Keynesian tradition, precisely New Keynesian macroeconomics. My dissertation explored the issue of financing firm investment in the context of imperfect markets. Working under my advisor, Professor Steven Fazzari, a premier leader in the field of New Keynesian macroeconomics, I had admired the work of Professor James Crotty, a major figure in Post-Keynesian macroeconomics who had a keen interest in the work on investment. James Crotty was a great mentor for me in my early days as an Assistant Professor; I learned a lot from him, and I will always be grateful for his guidance.

During my graduate training I was also fortunate to study under Nobel Prize winner Professor Douglass North, who taught me to appreciate the role of institutions in the evolution of modern economies. This cemented my interest in understanding the process of economic development. I wrote my field comprehensive exam paper on development in Burundi under his supervision. Once at UMass, I found a strong program in economic development, especially focused on Latin America and Asia. Fortunately, my colleague Jim Boyce gracefully opened his door and invited me to collaborate on research on Africa. That’s when we launched our work on capital flight from Africa, starting with a case study on the Congo under former president Mobutu. This partnership has continued up to today, producing a long series of academic papers and a book. We are currently engaged in research that is more granular and country specific to explores the mechanism of capital flight, including the role of the transnational network of ‘enablers’ composed of banks, major consulting, auditing, and law firms.[1] Our work on capital flight has played an important role in providing evidence to feed the global debate on illicit financial flows, culminating in the enactment by the United Nations of a target to combat illicit financial flows enshrined in the Sustainable Development Goals (Target 16.4). Capital flight remains my main area of research today.

CJP:Africa, you have argued in a 2015 article in African Studies Review, is being integrated yet marginalized in the global economy. Can Africa overcome being marginalized in the age of globalization without a change in global governance?

LN: In 2019, Africa’s total trade was 106 times higher than in 1950. During this period, however, the continent’s share in world trade declined from an unimpressive 6% to a meager 2%. Between 1970 and 2019, foreign direct investment inflows into Africa grew 35 times. But Africa’s share in world FDI dropped from 10% to 3%.[2] Clearly, in absolute terms, it may appear as though Africa has been increasingly ‘integrating’ in the global economy. But in reality, Africa has been growing more marginalized over time: it occupies a much smaller space today than before independence. One major reason is that Africa has failed to transform its economies, and continues to sell its cheap raw material in exchange for increasingly more expensive manufactured products. Technological innovation is lagging, and the continent has lost the competition in the global value chain.

Can it get worse? Unfortunately, yes! Africa can become even more marginalized unless global governance is reformed to accommodate more equitable participation in policy making so that Africa can have a voice to advance and defend its interest. It can get worse also unless there is successful global coalition to promote transparency and accountability in the global trade and financing systems so as to combat tax evasion, trade misinvoicing, banking secrecy, and all other mechanisms that facilitate and enable the plundering of Africa’s natural resources.

CJP: You have researched extensively the problem of capital flight from Africa. Can you briefly summarize the role of both domestic factors and external players in driving capital flight from Africa, as well as explain why, in comparison to other regions, capital flight is a more severe problem for sub-Saharan African countries?

LN: Capital flight from Africa is a major hindrance to efforts to move the continent’s economies to a path of high growth and sustainable development. It drains scarce and valuable resources that could be used to finance investments in public infrastructure, social services such as education and health, and to stimulate innovation and economic transformation.

The causes and drivers of capital flight from Africa are both a domestic and global. On the domestic front, capital flight is induced and facilitated by the breakdown of the regulatory and legal regimes that enable individuals and companies to smuggle goods and money abroad in contravention of customs and exchange controls. Some of the funds illicitly funneled abroad are in fact illicitly acquired through corrupt means by members the economic and political elite that are able to use their power and connections to embezzle public resources and also do so with impunity. Capital flight is therefore a result of the failure of national institutions. But there is also a reverse causation: capital flight erodes the quality of national institutions through habit formation and contagion effects. The orchestrators of capital flight invest in undermining the quality of institutions through corruption to make it easier for them to perpetuate their illicit dealings. These practices, which are typically orchestrated by the elite, are then emulated by private individuals as it becomes evident that the mechanisms of control and accountability are breaking down. As a result, capital flight becomes a self-perpetuating phenomenon: through hysteresis, countries with high capital flight are unable to break through the vicious cycle of financial hemorrhage.

Read more

Bonnot in beeld – De Autobandieten in fictie

• door: Martin Smit

De geschiedenis van de Autobandieten, de groep gewelddadige anarchisten die in 1911 en 1912 Parijs en daarmee Frankrijk in paniek bracht – zie het korte historische overzicht op Rozenberg Quarterly – zorgde voor tientallen studies naar de sensationele gebeurtenissen tijdens de Belle Époque.

Blijkbaar spraken de gebeurtenissen enorm tot de verbeelding want ook in de populaire cultuur is decennia later de erfenis van de Autobandieten terug te vinden.

Het was een middelmatige hit, maar ook een middelmatig nummer: de single La Bande à Bonnot van de Franse chansonnier Joe Dassin, verschenen in het kielzog van de speelfilm La Bande à Bonnot, uitgebracht in 1968. Blijkbaar maakten de Autobandieten toen nog steeds de tongen los, in ieder geval van het ridicule dameskoortje in het nummer van Dassin, die trouwens zelf ook met een misplaatst soort vrolijkheid de daden van de anarchisten bezingt.

De versie die het Franse rockduo Orange Macadam in 2008 (!) van hetzelfde nummer maakte, ligt aanzienlijk beter in het gehoor.

Speelfilm
De speelfilm La Bande à Bonnot uit 1968, geregisseerd door Phillie Fourastié, verdient geen Oscar, zelfs geen vijf sterren, maar acceptabel is de film toch wel. Acteur Bruno Cremèr is te zien als Jules Bonnot (later speelde Cremèr Maigret in de gelijknamige tv-serie uit de jaren negentig), de rol van Raymond Callemin wordt, heel verrassend, gespeeld door Jacques Brel, zijn tweede filmrol ooit. Brel schreef ook de muziek voor de film. Actrice Annie Girardot speelt een van de vrouwen in de groep rond de Autobandieten. Of de film ooit in Nederland is vertoond is niet meer te achterhalen. Wel in België, waar het volledig uitgeschreven filmscenario met dialogen, verscheen in een luxueuze boekenreeks getiteld Filmclub, waarin scenario’s van films werden gepubliceerd: Alexandre le Roi, De bende van Bonnot (uitg. Walter Beckers, Kalmthout-Antwerpen, z.j. waarschijnlijk 1968).

De film geeft een overtuigend sfeerbeeld van het illegalistische milieu van anarchistische activisten rond 1911. Op kleding en haardracht van de acteurs is nog wel iets af te dingen: een tikkeltje te veel jaren-zestig, alsof aansluiting gevonden moest worden met de revolutionaire sfeer in Parijs in de meidagen van 1968.
De acties van de Autobandieten – voor zover te beoordelen – zijn waarheidsgetrouw in beeld gebracht, al is niet gefilmd op de exacte, nog bestaande locaties van de gebeurtenissen.
Bovendien toont de film nogal wat anachronismen. Zo zijn er vuurwapens en bewegwijzering te zien die in 1911 nog niet bestonden en een lied dat door de bandieten wordt gezongen werd pas in 1936 gecomponeerd.

Bioscoopscène
Een gemiste kans is een scène in een bioscoop, waar Bonnot en zijn vrienden een Amerikaanse gangsterfilm bekijken, The Gangsters and the Girl. Weliswaar is deze gebaseerd op de belevenissen van de Autobandieten, maar de film dateert uit 1914. Toen waren de meeste leden van de bende al lang om het leven gekomen of geëxecuteerd.
Authentieker zou zijn geweest wanneer de regisseur de bendeleden in de bioscoop naar een contemporaine film over henzelf had laten kijken. Dat had gekund met de korte speelfilm L’Auto grise uit april 1912, gebaseerd op de overvallen van de Autobandieten. Deze film biedt een nauwkeurige reconstructie van de gebeurtenissen. In mei 1912 maakte regisseur Victorin Jasset een tweede film over hetzelfde onderwerp, Hors la loi. Beide films voegde hij later samen tot Les Bandits en automobile. Jasset gebruikte weliswaar niet de daadwerkelijke locaties voor zijn film, maar benadert wel de werkelijkheid. Zo werd de garage waar Bonnot werd belegerd exact nagebouwd. Op Youtube is de film in zijn geheel te zien.

Romans
Het boek La Bande à Bonnot (1968) van de Franse auteur Bernard Thomas is een gefictionaliseerde versie van de geschiedenis van de Autobandieten. De roman is niet in het Nederlands vertaald, wel in het Duits: Anarchisten, Ein Bericht (1970). Thomas verzon natuurlijk de dialogen, maar de historische lijn houdt hij correct aan. De roman In Ogni Caso Nessum Rimorso (1994) van de Italiaanse schrijver Pino Cacucci, in het Engels vertaald als Without a Glimmer of Remorse (Read and Noir Books, 2006), volgt op vergelijkbare wijze de historie, maar leest een stuk minder makkelijk.
Aan deze twee romans ging lang daarvoor een eerste geromantiseerde versie van het verhaal van de Autobandieten vooraf. De Nederlandse anarchistische propagandist Anton Constandse publiceerde in 1935 De Autobandieten, nog steeds het enige in Nederland gepubliceerde boek over de groep. Het verscheen bij de BOO te Zandvoort, de Bibliotheek voor Ontspanning en Ontwikkeling van anarchistisch uitgever Gerhard Rijnders. De BOO gaf sociale romans uit, populair wetenschappelijke titels en anarchistische teksten.
Dat Constandse voor de romanvorm koos, lag in het verlengde van de opzet van de BOO: goedkope, leesbare boeken voor iedereen. Een roman was voor veel lezers toegankelijker dan een biografie, een beschrijving van arbeidsomstandigheden of en verhandeling over sociale strijd.
Constandse weet de sfeer in het Franse anarchistische milieu goed te schetsen, iets waar zeker degelijk studiewerk aan ten grondslag moet liggen. Ondanks de daden van de Autobandieten, weet hij enige sympathie op te wekken voor een aantal leden van de groep, zoals voor de jonge Carouy, die vogeltjes kocht op de vogelmarkt, om ze vervolgens los te laten. Hij beschrijft glashelder het tragische element in de geschiedenis: in beginsel waren het goeie jongens en met hun ideeën was in oorsprong niets mis, maar overmoed en onbezonnenheid droegen bij tot hun gewelddadige ondergang.[1]

Strips
Een waarheidsgetrouwe weergave van het anarchistische wereldje ontbreekt in de strip La Bande a Bonnot van de Spaanse makers Clavé en Godard, in het Duits verschenen als Viel Blut für teures Geld (Karin Kramer Verlag 1990). De strip is een mooi filmisch verslag van de affaire, het leest als het storyboard voor een film. Auto’s, gebouwen en straatscènes zijn tot in detail perfect getekend, maar de personages blijven afstandelijke, kartonnen figuren.

Dat geldt ook voor het stripverhaal Geen god, geen meester. Een avontuur van de Tijgerbrigades van Harald Kivits (2006). Deze bewerking van een aflevering van de Franse televisieserie Les Brigades du Tigre, is gebaseerd op een door de Franse premier Georges Clemenceau (1841-1929) – bijgenaamd Le Tigre – ingestelde politie-eenheid die recht en orde moest herstellen in het Frankrijk van begin vorige eeuw. In werkelijkheid heeft de Tijgerbrigade van Clemenceau nooit tegenover de Autobandieten gestaan.

Chansons
Het koortje bij Joe Dassin mag dan lekker doorzingen, in de chansons die de Franse kunstenaar, schrijver, trompettist en jazzcriticus Boris Vian (1920-1959) over de Autobandieten schreef, gaat het er een stuk filosofischer en socialer aan toe. Vian zong de chansons op de elpee La Bande à Bonnot niet zelf, maar de nummers werden op muziek gezet door Louis Bessières en verschenen in 1975 op elpee, in een prachtige uitklaphoes met illustraties uit de strip van Clavé en Godard. Voor Vian zijn de Autobandieten niet een stel nietsontziende criminelen, maar hij plaatst hun geschiedenis juist in een sociale context. Zijn boodschap is duidelijk: de maatschappij is de oorzaak van hun acties. Het nummer L’enfant de Bonnot illustreert dat.

Boris Vian: De jeugd van Bonnot

In zijn doodsstrijd beleeft een man zijn verleden,
in de heldere ogen van zijn hond die naast hem sterft,

In 1881, hij was toen vijf jaar, kende hij verdriet om de dood van zijn moeder,
en zijn vader sloeg hem zonder reden keer op keer,
zijn afkeer tegen onrechtvaardigheid werd alleen maar groter,

Zonder de minste tederheid,
zonder de geringste tederheid,
groeide hij op als onkruid dat gewied wordt tussen de stenen,

Zo ging hij door zijn kindertijd,
en vermoedde al dat om zich te verdedigen, zijn blote handen
niet voldoende waren,

Geen enkele onderwijzer begreep hem,
zelfs niet een beetje,
probeerden niet de oorzaken te kennen
waarom hij zo’n ongelukkige indruk maakte,
Men zei al tegen hem: ‘Je moet niet teveel praten…’
‘Het is niet goed dat je hardop zegt wat je denkt,’

De eerste knokpartij,
de buurman die hem verlinkt,
de smerige fabriek en het afgestompende werk,
De tijd van woede,
Toen soldaten schoten op een menigte die betoogde
op een eerste mei,

Wat voorafgaat is niet genoeg om hem te excuseren,
maar men vindt toch een verklaring voor zijn wandaden,
dat in een onrechtvaardige maatschappij,
waarin de vrijheid wegkwijnt,
De maatschappij heeft de criminelen die zij verdient.

– Vertaling chanson: Dick Gevers

Noot:
[1] In 2010 werd het boek van Anton Constandse opnieuw uitgegeven, met een nieuwe, heldere inleiding waarin Dick Gevers de Autobandieten in hun historische en sociale context plaatst: Anton Constandse, De Autobandieten, Kelderuitgeverij/De Vooruitgang 2010, ISBN 9789079395040.

Amsterdammertje

• door: Neeria Oostra Malaver

Mijn zoon is geboren in Amsterdam. Ikzelf ben aan komen waaien, toen ik eenmaal uit het nest vloog. Ik heb er zelf voor gekozen. En daarmee ook voor hem.

Mijn zoon zal de organische herinneringen hebben van hier opgroeien, van het als je broekzak kennen van een buurt, maar niet de straatnamen weten. Omdat je die niet hoeft te kennen om je weg te vinden. Hij zal zwaar beladen raken van herinneringen aan Amsterdam. Elke voetstap een afdruk in zijn hart, die samen glinsterende paden vormen, als wortels in de klei van deze op palen gebouwde stad.

Dit is de speeltuin waar hij leerde lopen. Dit is de boom waar hij leerde klimmen. Dit is het park waar hij leerde fietsen. Op deze straathoek wachtte hij op zijn vrienden en in deze gracht zwom hij in de zomer als de hitte in ons pakhuis niet te doen was. Hier kuste hij voor het eerst een meisje, of een jongen, dat weet ik nu nog niet. En verderop het IJ, waar de wind zijn buien altijd kon kalmeren. Paden die uitwaaieren naar de voetbalvelden, de zwemplassen, de muziektempels van de stad, over grachten, straten en bruggen.

En hij zal niet anders weten.
De lijnen die uitliepen van mij in hem schieten nu wortel in deze straten. Vormen een glinsterend web, een vangnet voor altijd.
En hoezeer we ook ons leven hier nu delen, onze herinneringen zullen nooit dezelfde zijn. In dezelfde straten ziet hij andere dingen, dezelfde dingen ziet hij met andere ogen.

Allebei houden we van Amsterdam. De wind waait door de straten en door onze haren en we voelen ons thuis.
Mijn Amsterdam en zijn Amsterdam. Ons Amsterdam.

Biden Infrastructure Plan Is A Step Toward Equity And Countering Climate Crisis

• by: C.J. Polychroniou

Robert Pollin

President Joe Biden’s economic plan, which is aimed at overhauling U.S. infrastructure, helping workers and their families, and raising taxes for the ultrarich, surely represents a big step in the right direction for equality and sustainability. It’s also not the end-all, be-all for economic and environmental policy. Much more will be needed to work toward real equity and avert the worst impacts of the climate crisis.

In this exclusive interview for Truthout, one of the world’s leading progressive economists, Robert Pollin, distinguished professor of economics and co-director of the Political Economy Research Institute at the University of Massachusetts at Amherst, explains what Biden’s economic plan means for the majority of American people and how it will help create a somewhat fairer tax system.

C.J. Polychroniou: Biden’s tax plan is to raise taxes for high-income individuals and corporations in order to create a fairer taxation system. Yet, lots of people seem to be worried about it, including investors and small business. Can you explain Biden’s tax plan and whether the targets he has set for it will indeed produce a fairer tax system?

Robert Pollin: The Biden administration has proposed a series of tax measures that would raise rates on U.S. corporations and the wealthy. These proposals include the following:
– An increase in the corporate income tax rate from the current 21 percent rate to 28 percent;
– Establish a minimum tax rate of 21 percent on the foreign income of U.S. multinational corporations;
– Increase the top individual income tax rate for the richest 1 percent from 37 percent to 39.6 percent; and
– Increase the taxes that top 1 percent pay on their capital gains — i.e., the money they obtain from selling assets, like stocks, bonds and real estate — from the current 20 percent to 39.6 percent.

There are two interrelated purposes of these tax proposals. The first is to have big corporations and the rich contribute a larger share to the federal government’s overall tax revenues. The second is to generate significantly more tax revenue, in order to pay for Biden’s major investment proposals, the “American Jobs Plan” and “American Families Plan.” These Biden proposals include investments to: 1.) upgrade the country’s traditional infrastructure, such as roads, bridges and water management systems; 2.) make broadband access universal; 3.) dramatically improve the quality and accessibility of child care and elder care; and 4.) build a clean energy infrastructure capable of staving off the deepening global climate crisis. These programs are in addition to Biden’s “American Rescue Plan,” which became law in March. The American Rescue Plan is a short-term stimulus program to move the U.S. economy out of the COVID-induced recession onto a sustainable and equitable growth path. The Rescue Plan is financed mostly through government borrowing, while (in their current proposed versions at least) the Jobs and Families plans are financed through raising taxes.

It is not the least bit surprising that lots of people, including investors and businesses of all sizes, as well as high-end individual taxpayers, would be worried about Biden’s proposed tax increases to finance the Jobs and Families plans…. They are worried because they don’t want to pay higher taxes. But it will be useful to consider these worries in a broader context. Here are a few key points:

Even with Biden’s proposal is enacted in full (which is unlikely), the increase in the corporate income tax would still leave the corporations paying a lower tax rate than they paid between 1994 and 2017. The Biden proposal would simply bring rate back to the level it was before Trump and the congressional Republicans gifted corporations with a big tax cut. In addition, even with the 2017 official corporate tax rate at 21 percent, about 18 percent of the largest U.S. corporations managed to legally pay zero income taxes in 2018. They accomplished this, in part, through moving parts of their activities offshore, at least on paper. The Biden proposal would make the corporations pay taxes even when they move their activities offshore.

As is well-known, the United States has experienced an unprecedented rise in income inequality since the onset of the neoliberal era, starting roughly with the election of Ronald Reagan in 1980. Since 1980, the richest 1 percent of family share of the total family income for the whole country has gone from about 9 percent to over 20 percent — i.e. the share of overall income going to the richest 1 percent of families has more than doubled under neoliberalism. Even more striking has been the rewards for being in the richest 0.01 percent of families — among the richest 12,000 households in the U.S. in a society with about 120 million households today. The share of total family household income that the ultrarich has received has gone from less than 1 percent of the total just prior to the neoliberal era to over 5 percent today. Roughly speaking, in today’s dollars, that would mean that ultrarich household income would be about $10 million if they received 1 percent of the total versus getting $50 million today through their 5 percent share. Neoliberalism, in other words, has delivered a fivefold income increase for the society’s richest 12,000 families.

In short, the rich are going remain ridiculously rich and big corporations will continue receiving outsized profits in the U.S. even if Biden’s proposals were enacted in full and the tax system were consequently to become somewhat fairer. Moreover, the Biden tax increases would have limited to no impact on the take-home pay of either small business owners or the merely moderately affluent.

That said, there are still good reasons to fund at least a significant share of Biden’s American Jobs and American Families programs through the federal government borrowing money, as is being done with the Rescue Plan, as opposed to raising all the funds through taxing corporations and the wealthy. The first reason is that, as of this writing, the federal government can borrow money for 10 years while locking in the historically low interest rate of 1.6 percent. That means that, if the government were to borrow, say, $500 billion right now to support the Biden programs, it would have to pay $8 billion per year in interest to the people who bought the 10-year government bonds. Those interest payments would amount to less than three one-hundredths of 1 percent of 1 percent (0.03 percent) of annual U.S. GDP over that 10-year period.

Read more