Human Resources

No comments yet

Eenenzestig is ze. Ze heeft 41 jaar als verpleegkundige gewerkt. De laatste vijftien jaar in een Noord-Hollands ziekenhuis. Vorig jaar is ze een paar maanden uit de running geweest. De verzorging van haar moeder en de ziekte van haar man hadden hun tol geëist. Ondertussen draait ze alweer een jaar met inzet haar diensten.
Niet het hoofd van de afdeling Human Resources ontving haar twee weken geleden voor het jaarlijkse beoordelingsgesprek, maar een meisje dat wel erg jong leek achter dat grote bureau.
‘Ik ben Monique. Ik werk al twee maanden op HR. Ik wil direct duidelijk maken dat u niet moet denken dat u hier met een zak geld vertrekt’, was de heldere woordkeus waarmee Monique zich voorstelde.
‘Zo begon het gesprek’, vertelt ze, ‘ik wist niet wat ik moest zeggen. Terwijl ik niet op mijn mondje gevallen ben normaal gesproken.’
Haar rechterarm onderstreept haar machteloosheid door als vanzelf even in de lucht te zweven.

Kort en bondig werd haar verteld dat het dienstverband beëindigd werd en dat ze graag mee willen werken bij het zoeken naar een nieuwe baan.
Waarbij het woord outplacement als een toch wel bijzonder extraatje werd gepresenteerd.
‘U was vorig jaar immers al een tijdje oververmoeid’, had Monique vastgesteld met een blik op het scherm, ‘misschien is het wel goed om eens wat anders te ondernemen. Wat vindt u leuk?’
‘Ik was overdonderd’, zegt ze, ‘en beaamde dat ik er toen inderdaad even tussenuit moest.’
‘Ziet u wel’, had Monique gezegd, ‘ook daarom is het goed om eens verder te kijken.’
‘Voor ik het wist zaten we samen naar het scherm te kijken waarop een aantal tijdelijke banen werd beschreven. Toen ik zei dat het allemaal om banen voor een periode van drie maanden ging en ik daar niets voor voelde omdat ik dan wel erg snel mijn rechten kwijt was, werd ze bozig. Wij betalen die drie maanden, hoor, had ze gezegd. En wie weet bevalt het beide partijen zo goed dat er een verlenging inzit.’

Ze zucht. Als ze een slok van haar koffie neemt, zie ik dat haar hand lichtjes trilt.
‘Weet je wat erg is?’, gaat ze verder, ‘Je bent zo machteloos. Je voelt je zo gepakt. En je wordt nog kwaad op jezelf ook. Waarom accepteer je dit?’
Ze kijkt naar buiten.
‘Zegt dat meisje na een half uur ook nog: En? Hoe zit u hier nu zelf in?’
Een glimlach die er eigenlijk geen zin in heeft, glijdt over haar gezicht.
‘Nou, sinds die dag ik zit thuis.’

image_pdfimage_print
Bookmark and Share

Comments

Leave a Reply





What is 6 + 11 ?
Please leave these two fields as-is:
IMPORTANT! To be able to proceed, you need to solve the following simple math (so we know that you are a human) :-)


  • About

    Rozenberg Quarterly aims to be a platform for academics, scientists, journalists, authors and artists, in order to offer background information and scholarly reflections that contribute to mutual understanding and dialogue in a seemingly divided world. By offering this platform, the Quarterly wants to be part of the public debate because we believe mutual understanding and the acceptance of diversity are vital conditions for universal progress. Read more...
  • Support

    Rozenberg Quarterly does not receive subsidies or grants of any kind, which is why your financial support in maintaining, expanding and keeping the site running is always welcome. You may donate any amount you wish and all donations go toward maintaining and expanding this website.

    10 euro donation:

    20 euro donation:

    Or donate any amount you like:

    Or:
    ABN AMRO Bank
    Rozenberg Publishers
    IBAN NL65 ABNA 0566 4783 23
    BIC ABNANL2A
    reference: Rozenberg Quarterly

    If you have any questions or would like more information, please see our About page or contact us: info@rozenbergquarterly.com
  • Like us on Facebook

  • Archives