ISSA Proceedings 2002 – Arguing From Facts To Duties (And Conversely)

• by: Txetxu Ausín & Lorenzo Peña - Spanish Institute for Advanced Studies - Dept. of Philosophy (CSIC, Madrid, Spain)

Introduction
One of the most controversial issues about arguments involving deontic and ethical matters is whether statements of duty or right can be inferred from statements of fact, and conversely. Most analytical philosophers have inclined to give a negative answer, alleging that duties or rights are not implied by mere facts (or the other way round), and hence that no combination of facts can imply a duty or a right, and no combination of duties or rights implies a fact.(*)
Not everybody has agreed, of course. Searle (1969) famously tried to derive duty assertions from factual assertions involving promises, but his interesting attempt has tended to be regarded as a failure owing to an equivocation on the meaning of promise. Geach also defended the connection between facts and duties in certain sense.
Most philosophers in the analytical tradition have regarded deontic utterances either as not conveying any real assertion (noncognitivism) or at most as conveying a very special sort of assertion, whose content would really have nothing to do with the content of factual assertions (separatism). Noncognitivism claims that deontic assertions are not real assertions. They lack cognitive content, and are only expressions of emotions, exhortations, or complex utterances which at least in part convey a non-cognitive message which does not depend at all on what is true or exists. According to separatism factual utterances stand for states of affairs which either exist (in this world) or not, whereas deontic utterances, if true at all, would express a peculiar kind of entity – a duty or a permission – whose existence (or whose obtaining) would be independent of the existence (or obtaining) of facts or states of affairs. Read more

ISSA Proceedings 2002 – The Rabbit In The Hat: Where Do Dialectical Rules Come From?

• by: Hans Vilhelm Hansen - Department of Philosophy, University of Windsor

It is my guess that what most of us identify with the Pragma-Dialectical theory is the set of  rules for Critical Discussions, or as they were originally styled, the “code of conduct for rational discussants.” (1984: 151)  I think these rules individually, and as a set, have a great deal of intuitive plausibility in their favour. Therefore, in this essay, I propose to look at the rules and ask where they come from, what it is that justifies them, and how they hang together?

By way of historical background, we should recall that the first rules for argumentation were not developed in Amsterdam. Some have found rules of argumentation in Aristotle’s Topics; the Medievals had stylized, rule-governed games of disputation (Rescher 1977: 1-2); Whately, in the nineteenth century, explicitly relies on rules of argumentation in his discussion of  ad hominem arguments (Hansen 1995: 405-06).  More recent but less well-known authors have also proposed rules of argumentation. One interesting set of rules is found in James Johnson’s Logic and Rhetoric.  Johnson defined ‘argumentation’ as the kind of rhetoric “which tries to convince us of a certain point of view or attitude.” (Johnson 1962: 143) Since the activities of convincing and the discovery of facts are independent endeavours we are surprised to see that a few pages later the function Johnson ascribes to argumentation is “to discover the truth, that is, to establish facts.” (Johnson 1962: 147). Johnson apparently belonged to that benign age in which it was thought that once the facts were made plain, conviction was inevitable.

James Johnson’s ten “elementary ground rules,” lightly edited, are these:
J1. Be sure that your statements are accurate representations of what you really think. [Unless your words assert clearly the opinions you hold, you cannot convince anyone of your point of view nor can you test and confirm that view for your own benefit.  Say what you believe.]
J2. Define the areas of agreement and disagreement between yourself and those whose views you oppose. Do not waste time arguing over things you are really agreed upon.
J3. Never, never argue about established facts. Look them up in one or more authorities.
J4. Be sure you know whether the argument is founded upon differences of opinion concerning causation, obligation, evaluation, or generalization. [The evidence you present to support your view must be determined by the nature of the disagreement.]
J5. Summon up from memory, collect from reliable sources, and compare from common experiences between yourself and your opponent all relevant data or evidence, not just evidence to support your point of view. [You are supposed to be finding out facts, not humiliating an enemy.]
J6. Keep yourself emotionally detached and stay cool. [Lost tempers do not win arguments. The tone of your voice or your written composition must stay moderate and composed. Remember the Biblical injunction, “A soft answer turneth away wrath.”]
J7. Examine all evidence thoughtfully and objectively. [Use what you know about the principles of logical order to arrange and evaluate all information pertinent to the issue.]
J8. Stick to the issue or question under discussion. [… Failure to do so can result in a fallacy such as ignoring the question, ad hominem or begging the question.]
J9. Do not appeal to the emotions of your opponent or your readers when you find yourself being tested intellectually. [… It is a fallacy to appeal to pity, or fear, or patriotism, or “just plain folks.”]
J10. Reach whatever conclusions seem justified by the evidence calmly considered. If you think the evidence insufficient, then postpone your decision until more evidence is available.
J11. If you decide your original decision was wrong, admit it and accept the right one. [No one loses face by admitting his mistakes.] (Johnson 148-49) Read more

ISSA Proceedings 2002 – The Accusation Of Amalgame As A Meta-Argumentative Refutation

• by: Marianne Doury - C.N.R.S., UPR 36

This paper proposes a descriptive approach of the question of norms in argumentation; it is based on a case study: the accusation of amalgame in everyday arguments.
We consider after Hymes (1984) that speakers possess a communicative competence, which may be defined as a set of aptitudes owing to which one can communicate efficiently in various situations. This communicative competence comprises, besides the linguistic competence, an argumentative competence which enables speakers to take a stand and to elaborate their position through discursive devices in order to hold out against contention. The argumentative competence thus enables speakers to elaborate argumentative discourses; it also enables them to interpret argumentative discourses they are exposed to. Such an interpretative process implies at least two cognitive processes: a categorizing process, and an evaluative process.

In order to interpret an argument, speakers first “label” it owing to spontaneous argumentative categories provided by the language they use (Plantin 1995). Such categories may rely on general lexical items such as “argument”, “to argue”…, or they may refer to specific argumentative moves (such as “to concede”, “to refute”, “to justify”, “to object”…). They may even designate a precise type of argument: “example”, “analogy”, “appeal to authority”… Once the argument has been identified, it is characterized as acceptable or unacceptable by means of evaluation criteria which are often left implicit. The existence of the normative dimension of ordinary argumentative competence is attested through meta-comments which are frequent in polemical contexts. Such claims may be quite general (for instance: “that’s not a valid argument”); they may also be related to a specific argumentative device: “don’t appeal to authority”, “you should discuss facts rather than persons”, “stop making hasty generalizations”…
The whole interpretative process has in turn some effects on the production of arguments. Actually, once a speaker has received an argumentative utterance and has deemed it fallacious, he may reject in on behalf of this fallaciousness judgement through a refutative move. Read more

Rechten in Utrecht – De academische studie in verleden, heden en toekomst – Ten Geleide

• door: mr. W. M. J. Bekkers, mr. R. H. Koning & mr. N. J. Vette (red.)

Inhoud
Wijn & Stael advocaten – Ten geleide
Drs. L.M.L.H.A. Hermans – Inleiding
Prof.dr. L.J. Dorsman – 365 jaar rechtsgeleerdheid
Prof.mr. C. Kelk – De historie van het Willem Pompe Instituut
Prof.mr. E.H. Hondius en mr. R.J.Q. Klomp – Molengraaff en het gelijknamige Instituut
Mr. R.H. Koning en mr. N.J. Vette – Meester in de maatschappij
Prof.mr. A.F.M. Dorresteijn en prof.mr. P.C. Ippel – Zin in recht. De toekomst van het juridisch onderwijs
Prof.dr. J.F. Bruinsma – De verborgen agenda van de rechtenstudie
Dr. N.M.H. van Dijk – De eenzaamheid van het recht
Dr.ir. H.A. van Swieten – Rechten in deeltijd
S.M.H. Nouwen – TeRecht in UtRecht
Mr. A.P.W. Esmeijer – Rechten studeren en de Rechtenfaculteit Utrecht: statistieken, cijfers en andere gegevens
De redactie – Ten slotte & Personalia

In een boekenserie die de titel draagt  ‘Recht te Utrecht’ dient een deel over de studie rechtsgeleerdheid aan de Juridische Faculteit van de Universiteit Utrecht niet te ontbreken. Het is dan ook toeval dat pas het vierde deel van de serie is gewijd aan ‘Rechten in Utrecht’.
Het initiatief voor de serie is destijds genomen omdat chauvinisme zelfs Utrechters niet helemaal vreemd is, zoals ook moge blijken uit enkele bijdragen in deze bundel. Het belangrijkste uitgangspunt echter is geweest om vanuit de rechtspraktijk en de rechtswetenschap aan een element van het Recht gelet op het verleden, het heden en de toekomst, in het algemeen aandacht te besteden, met een lokale inkleuring.
Het ligt in de rede dat de rechtspraktijk, en zeker de advocatuur, interesse heeft in ontwikkelingen in het wetenschappelijk onderwijs en de invulling daarbij van de rechtenstudie. De inhoud en kwaliteit van de studie vormen immers de basis voor de kwaliteit van de dienstverlening van juristen in de rechtspraktijk. Read more

Rechten in Utrecht – Inleiding

• door: Drs. L. M. L. H. A. Hermans - vml. Minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschappen

In het preadvies voor de Nederlandse Juristen Vereniging over internet van prof.dr. A.W. Koers wordt terecht gesteld dat niet de technologie bepalend is voor de maatschappelijke betekenis van de technologie, maar het gebruik dat mensen en organisaties daarvan maken (Internet in kort bestek, Deventer 1998, p. 6). Het gebruik van de technologie heeft een enorme ontwikkeling doorgemaakt. De wereld om ons heen verandert snel. Deed een bericht van Moskou naar Nederland er 150 jaar geleden nog twee weken over, tegenwoordig surfen we over het wereldwijde web binnen enkele seconden van Nederland naar Amerika, Australië, Japan en weer terug.
Het onderwijs moet mensen en organisaties zo opleiden dat zij optimaal gebruik kunnen maken van nieuwe technologieën. Het recht speelt hierbij een belangrijke rol. Het recht begeleidt onder andere de maatschappelijke implicaties van het gebruik dat van een nieuwe technologie wordt gemaakt (bijv. het octrooi- en auteursrecht).

De Utrechtse rechtenfaculteit met haar verschillende rechtsgebieden levert op haar eigen wijze een relevant aandeel aan de begeleiding en verdere opleiding. Zo omschrijft prof.mr. C. Kelk in zijn bijdrage aan deze bundel het accent dat het Willem Pompe Instituut legt op het versterken van de rechtsposities van de ‘zwakkere rechtsgenoten’ en de wijze waarop dit in het onderwijs tot uitdrukking wordt gebracht.
Voor het onderwijs zijn er twee doelen: allereerst kennis bijbrengen over actuele situaties, zoals over de nieuwe technologie, zodat daarvan kan worden geprofiteerd. Ten tweede levert het onderwijs een belangrijke bijdrage aan het versterken van onze kenniseconomie. Het belang daarvan is mijns inziens helder op de kaart gezet tijdens de Europese top van regeringsleiders in Lissabon in het jaar 2000. Read more

Rechten in Utrecht – 365 jaar rechtsgeleerdheid

• door: prof.dr. L. J. Dorsman

‘Quel-geesten van het menschelicke geslachte‘. Zo werd in de zeventiende eeuw over de rechtsgeleerden gesproken, als we tenminste de hooggeleerde dominee Gisbertus Voetius mogen geloven. Hij was degene die in 1636 voor het kerkvolk in de Dom op de zondag voor de inwijding van de nieuwe academie uitleg gaf over de verschillende wetenschappelijke disciplines. Althans, hij probeerde uit te leggen waarom een universiteit in overeenstemming was met het christelijk geloof.

Van alle wetenschappen gaf hij in zijn Sermoen van de nutticheydt der Academie ende scholen … als het ware een rechtvaardiging. Als eerste nam hij de rechtsgeleerdheid onder de loep. En ofschoon de juristen vaak als kwelgeesten werden gezien, zij waren toch onmisbaar. Immers: zelf de Bijbel – vooral de Pentateuch – stak vol met rechtsgeleerdheid. Het recht, zo vertelde Voetius zijn gehoor ook, was nodig voor de instandhouding van de maatschappij, een maatschappij waarvan ook de kerk deel uitmaakte. De rechtsgeleerdheid moest eveneens in staat geacht worden bepaalde bijbelse passages te verklaren. Zelfs waren er voorbeelden van grote theologanten die eerst rechtsgeleerden waren. Calvijn was zo iemand.

Nieuwe universiteiten
Zoals Voetius hier de zaken voorstelde zal bij het kerkvolk goed zijn gevallen, maar het deed niet helemaal recht aan de realiteit. Het godsdienstig element leek bij hem het hoofdargument te vormen voor de oprichting van een academie. In werkelijkheid bestonden er verschillende redenen naast elkaar om een universiteit te stichten. In de eerste plaats kwamen die voort uit grootschalige, structurele politieke ontwikkelingen. Met name in de tweede helft van de zestiende eeuw ontstond in Europa een golf van nieuwe stichtingen van universiteiten als gevolg van een toenemende behoefte aan gekwalificeerde ambtenaren. De zestiende eeuw was immers de periode waarin een steeds verdergaande bestuurlijke centralisatie tot stand kwam, met een bijbehorende bureaucratisering. Het spreekt voor zich dat met name rechtenfaculteiten van belang werden geacht. Het zal daarnaast duidelijk zijn dat dit alles in sterkere mate gold voor de nieuwe Republiek der Verenigde Nederlanden, die vooral vanaf de cruciale stichtingsperiode in de jaren 1588-1598 (de beroemde ‘Tien Jaren’) flinke aantallen loyale en geschoolde ambtenaren nodig had. Read more