Noam Chomsky And Robert Pollin: If We Want A Future, Green New Deal Is Key

• by: C.J. Polychroniou

Noam Chomsky

Climate change is by far the most serious crisis facing the world today. At stake is the future of civilization as we know it. Yet, both public awareness and government action lag way behind what’s needed to avert a climate change catastrophe. In the interview below, Noam Chomsky and Robert Pollin discuss the challenges ahead and what needs to be done.

Noam Chomsky is Professor Emeritus of Linguistics at MIT and Laureate Professor of Linguistics at the University of Arizona. Robert Pollin is Distinguished University Professor of Economics and co-director of the Political Economy Research Institute at the University of Massachusetts at Amherst. Chomsky, Pollin and Polychroniou are co-authors of a book on climate change and the Green New Deal, forthcoming with Verso in Spring 2020.

Robert Pollin – Photo: UMass Amherst

C.J. Polychroniou: Noam, let me start with you and ask you to share your thoughts about the uniqueness of the climate change crisis.

Noam Chomsky: History is all too rich in records of horrendous wars, indescribable torture, massacres and every imaginable abuse of fundamental rights. But the threat of destruction of organized human life in any recognizable or tolerable form — that is entirely new. The environmental crisis under way is indeed unique in human history, and is a true existential crisis. Those alive today will decide the fate of humanity — and the fate of the other species that we are now destroying at a rate not seen for 65 million years, when a huge asteroid hit the earth, ending the age of the dinosaurs and opening the way for some small mammals to evolve to pose a similar threat to life on earth as that earlier asteroid, though differing from it in that we can make a choice.

Meanwhile the world watches as we proceed toward a catastrophe of unimaginable proportions. We are approaching perilously close to the global temperatures of 120,000 years ago, when sea levels were 6-9 meters higher than today. Glaciers are sliding into the sea five times faster than in the 1990s, with more than 100 meters of ice thickness lost in some areas due to ocean warming, and current losses doubling every decade. Complete loss of the ice sheets would raise sea levels by about five meters, drowning coastal cities, and with utterly devastating effects elsewhere — the low-lying plains of Bangladesh for example. This is only one of the many concerns of those who are paying attention to what is happening before our eyes.

Climate scientists are certainly paying close attention, and issuing dire warnings. Israeli climatologist Baruch Rinkevich captures the general mood succinctly: After us, the deluge, as the saying goes. People don’t fully understand what we’re talking about here…. They don’t understand that everything is expected to change: the air we breathe, the food we eat, the water we drink, the landscapes we see, the oceans, the seasons, the daily routine, the quality of life. Our children will have to adapt or become extinct…. That’s not for me. I’m happy I won’t be here.

Yet, just at the time when all must act together, with dedication, to confront humanity’s “ultimate challenge,” the leaders of the most powerful state in human history, in full awareness of what they are doing, are dedicating themselves with passion to destroying the prospects for organized human life. Read more

To Confront Climate Change, We Need An Ecological Democracy

• by: C.J. Polychroniou

Dr Marit Hammond

Climate change represents the biggest existential crisis that has ever faced the human race. However, we have yet to come to terms with the moral, political and economic dimensions of the climate crisis. As we confront climate change, we must ask: What would real climate justice look like? And what is the connection between the pursuit of true democracy and the battle to stave off a climatic change catastrophe? Marit Hammond, a lecturer in environmental politics at Keele University in the U.K., advocates for the necessity of an “ecological democracy” in order to meet the climate emergency urgently and sustainably. In this interview, Hammond offers insights on what this new form of democracy would look like and how we can get there.

C.J. Polychroniou: The challenge of climate change has been confronted so far on both political and economic grounds. Yet fewer people are engaging in conversations about the moral element of climate change. Isn’t global warming, first and foremost, a moral issue?

Marit Hammond: It is. However, it is important to stress that this moral dimension is not separate from, but rather stretches into the political and economic dimensions — for it is not just about private individuals’ moral behavior.
Climate change is a moral issue insofar as it is knowingly caused by human actions, and in turn causes significant, existential harm — avoidable harm — to humans, other species, precious cultures and ecosystems. As is widely known, threats such as crop failures, weather extremes and sea level rise threaten the quality of life, if not life itself, particularly of those who already have the least resources to draw on to manage their lives. It is those who cannot afford to protect themselves against heat waves that die or suffer severe health problems; those already living in precarious, [severe] weather-prone regions are forced to migrate elsewhere and make themselves economically vulnerable in the process. Although climate change is a complex phenomenon at the planetary level, it is causing suffering in the lives of concrete individuals — as well as the irreversible loss of countless species and unique ecosystems.

If there were a more direct cause-effect relationship, it would go without saying that causing such harm would be immoral. The only difference with climate change is that the actions that cause it are only indirectly related to the suffering it causes, and distributed amongst the global population — everyone who lives in an industrial society contributes to climate change. Thus, it is more difficult to determine intentionality and agency. Moral blame applies where harm is caused intentionally or through negligence — where there is agency to either cause or avoid [dealing with] it. In the case of climate change, this is the clear case, where people intentionally and knowingly lead high-emission lifestyles, such as driving, flying, or otherwise consuming more, or in more highly emitting ways, than they need.

Yet to a significant extent, individuals in industrialized societies actually have very little agency over their lives in these regards. Even those who want to be morally responsible, who have every intention to stop climate change and avert the suffering it causes, are forced to live the kinds of life the socio-economic system around them expects and demands; they inevitably rely on the agricultural, industrial and energy systems that are much more to blame. To make a living, they mostly have no choice but to contribute to a growth-oriented economy, whose ideology of exploitation (of people and nature alike) is the real underlying cause of climate change.

Thus it is important to remind ourselves of the moral dimension of climate change so that people don’t just see it as a managerial challenge to embrace — like another phase of modernization, which the growth economy has to adapt to but can ultimately benefit from — but as a prompt to get very angry about this wider system we are forced to live in. As concern about climate change is now growing amongst Western populations, it has become fashionable to consume ‘greener’ products and to object to the use of plastics, for example. These responses fit into a picture of embracing the need for societies to overhaul themselves, to become better by becoming greener — the spirit of ecological modernization. They do not, however, challenge consumerism per se, accept the need for general restraint and degrowth, or push for radical change at the level of the socio-economic system and its exploitative ideology. If it is at that level that climate change is caused, this is where the moral outrage people feel needs to be directed at. Now that we know about climate change, we have a moral responsibility not just to drive less and carry a reusable coffee mug, but to condemn the political and economic structures that are the real driver of the problem. Read more

Herinnering aan André Köbben (1925-2019)

• door: Lodewijk Brunt

Foto nsv-sociologie.nl

19 augustus 2019. Op 13 augustus, vorige week dus, overleed André Köbben. Hij was mijn leermeester, in allerlei opzichten. Ik ben vier jaar zijn assistent geweest in de jaren zestig van de vorige eeuw, ik ben in 1974 bij hem gepromoveerd. Vandaag wordt hij gecremeerd, in Leiden, waar hij woonde. Er is veel over hem te vertellen, en ik vermoed dat ik dat op deze plaats ook nog wel zal doen. Maar ter herinnering aan hem druk ik op deze dag een ‘gesprek’ met hem af. Ik voerde dat begin 2012, ruim zeven jaar geleden dus, voor een tijdschrift: Tijdschrift over Cultuur en Criminologie, waarin het later dat jaar (het septembernummer) werd geplaatst.

Een gesprek voor het Tijdschrift over Cultuur & Criminaliteit? Je bent van harte welkom, zegt André Köbben aan de telefoon, maar hij geeft me huiswerk op. Hij stuurt me de tekst toe van Bedrog in de wetenschap, die hij begin januari (2012) heeft voorgedragen bij de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen. Ook vraagt hij me de nieuwe bundel met criminologische opstellen van Frank Bovenkerk door te nemen: Een gevoel van dreiging. Het ging hem niet om het motto van de bundel, ontleend aan Köbben zelf en met karakteristieke köbbiaanse ironie verwoord:Zelfs zou ik mij willen verstouten u, lezer, de vaderlijke raad mee te geven: in uw eigen belang en dat van anderen, waag u nóóit aan echte voorspellingen. Nee, ik moet lezen wat Bovenkerk heeft geschreven over de Noorse massamoordenaar Anders Breivik, de politieke moorden op Pim Fortuyn en Theo van Gogh, de spray shooting in Alphen aan den Rijn en de aanslag op de koninklijke familie in Apeldoorn in 2009.

De overeenkomsten tussen beide onderwerpen dringen niet meteen tot me door, maar na een kort college zie ik de analogie. André Köbben en ik ontmoeten elkaar bij hem thuis, in zijn gerieflijke Leidse studeerkamer. Opvallend netjes opgeruimd voor een werkkamer, maar wel met overal stapels boeken en notities – een onderzoeker aan het werk. Begin februari. Buiten is het heftig vriesweer en schijnt een oogverblindende zon. In de jaren 1960 ben ik vier jaar zijn assistent geweest en hebben we vaak zo tegenover elkaar gezeten, op zijn kamer in de Amsterdamse Spinhuissteeg, later aan de Keizersgracht; boeken, tijdschriften, blocnotes en losse papieren tussen ons in. Het voelt vertrouwd en eigenlijk volstrekt gewoon, zo hoort het – André aan het woord, ik met een aantekeningenboekje. Nu tutoyeren we elkaar, dat was destijds ondenkbaar. Ook hij heeft zich voorbereid, er ligt een cv voor me klaar, knipsels, tijdschriftartikelen.

In zijn lezing over bedrog valt Köbben met de deur in huis: ‘Op 8 september 2011 kwam het bedrog van Diederik Stapel in de openbaarheid. Het kwam voor iedereen als een donderslag bij heldere hemel.’ Velen denken dat het gaat om een uitzonderlijk geval en sommigen, onder wie de rapporteur over de zaak Stapel, beweren zelfs dat er sprake is van het ‘omvangrijkste bedrog ooit’. Köbben laat zien dat dit niet waar is, maar wat hem boeit is het stereotiepe karakter van zulke reacties. Net als het feit dat je allerlei commentatoren op ziet duiken die onmiddellijk menen te weten wat de oorzaak zou zijn geweest van Stapels bedrog. De gedachte erachter is dat je zulke incidenten eigenlijk zou moeten kunnen voorkomen, dat er maatregelen getroffen zouden kunnen worden om bedrog in de wetenschap uit te roeien. Daar zit een bepaalde logica achter en wel de ‘logica van de risicosamenleving’ – de term wordt gebruikt door Frank Bovenkerk en hij bespreekt het begrip in zijn bundel. De zin van het huiswerk begint te dagen. Als er een gruwelijke aanslag zoals die in Noorwegen gepleegd wordt – heel letterlijk: een donderslag bij heldere hemel – klinken er meteen stemmen die de overheid verantwoordelijk stellen: we hadden die Breivik toch wel eerder kunnen ontmaskeren als gewetenloze killer? De werkelijkheid is ingewikkeld, de misdaadbevorderende factoren die in het leven van Anders Breivik kunnen worden aangewezen, vind je ook bij duizenden anderen en daar gaat het blijkbaar niet mis. Toch wordt er een commissie ingesteld die één of een paar veronderstelde oorzaken belicht waar snel iets aan kan worden gedaan. Helaas is het onduidelijk hoeveel rampen in de toekomst kunnen worden voorkomen door zulke ad-hocmaatregelen. Bovenkerk zegt gelaten: ‘Het wachten is op de volgende calamiteit.’ Read more

Over de rol van ijdelheid in de wetenschap ~ Inhoudsopgave

• door: André Köbben

Omslag: burobouws.nl

Inhoud

1. Over de rol van ijdelheid in de wetenschap – Voorwoord
2. Jan P. Bakker
3. Uren met Lévi-Strauss
4. Over Norbert Elias
5. Een al te absolute overtuiging – Over Dick Swaab: Wij zijn ons brein
6. De kwestie Buck
7. Het geval van Jan Hendrik Schön
8. De affaire Stapel
9. Inzake Mart Bax
10. Sir Cyril Burt
11. Bernard Berenson tussen kunstwetenschap en handel
12. Rangschikkingen
Geraadpleegde literatuur

‘IJdelheid’, wat is mijn definitie van dat begrip? In de Van Dale wordt ijdelheid omschreven als ‘een te hoge dunk van de eigen voortreffelijkheid’ en als ‘de zucht om door anderen bewonderd en geprezen te worden’. Beide omschrijvingen zijn voor mijn doel bruikbaar. Een zekere mate van ijdelheid in deze betekenis is veel beoefenaars van de wetenschap eigen, met name als ze de positie van hoogleraar bereikt hebben. Mij gaat het hier echter om gevallen waarbij ijdelheid zich in excessieve vorm voordoet. In die zin dat deze ook nog gepaard gaat met de ‘ik heb altijd gelijk’ gedachte, en vaak ook met ‘ik weet toch wel hoe het zit, ook zonder het onderzocht te hebben’.

Eerder verschenen bij Rozenberg Publishers. Amsterdam 2017. ISBN 978 90 3610 493 7

Over de rol van ijdelheid in de wetenschap ~ Voorwoord

• door: André Köbben

‘IJdelheid’, wat is mijn definitie van dat begrip? In de Van Dale wordt ijdelheid omschreven als ‘een te hoge dunk van de eigen voortreffelijkheid’ en als ‘de zucht om door anderen bewonderd en geprezen te worden’. Beide omschrijvingen zijn voor mijn doel bruikbaar. Een zekere mate van ijdelheid in deze betekenis is veel beoefenaars van de wetenschap eigen, met name als ze de positie van hoogleraar bereikt hebben. Mij gaat het hier echter om gevallen waarbij ijdelheid zich in excessieve vorm voordoet. In die zin dat deze ook nog gepaard gaat met de ‘ik heb altijd gelijk’ gedachte, en vaak ook met ‘ik weet toch wel hoe het zit, ook zonder het onderzocht te hebben’.

Ik heb in ruime mate gegevens verzameld over tien zulke personen. In zeven van mijn casussen ben ik goeddeels tot mijn oordeel over hen gekomen op grond van eigen onderzoek en eigen ervaringen. In twee gevallen heb ik mede gebruik gemaakt van het zorgvuldige werk van een onderzoekscommissie. In drie gevallen heb ik mijn oordeel voornamelijk gebaseerd op doorwrochte studies van anderen. Ik heb niet de pretentie dat het hier gaat om zoiets als een representatieve steekproef. Wel meen ik een scala van gevallen te presenteren die de meeste variaties op dit gebied omvat. Zo heb ik gezocht naar voorbeelden uit onderscheiden gebieden van wetenschap. In zes gevallen zijn het beoefenaars van de sociale wetenschappen (in de ruime zin van het woord), in vier gevallen natuurwetenschappers (in de ruime zin van het woord). In vijf casussen betreft het actuele affaires, in de vijf overige om zaken die zich in het (nabije) verleden hebben voorgedaan. Die te bespreken is van belang, al is het maar om aan te tonen dat misstanden in de wetenschap niet enkel van vandaag of gisteren zijn. In alle tien gevallen betreft het mannen. Geen wonder. Immers in het nabije verleden waren bijna alle beoefenaars van de wetenschap van het mannelijk geslacht, en ook nu nog geldt dat voor een ruime meerderheid. Maar de emancipatie schrijdt met rasse schreden voort! Alweer enkele jaren geleden kreeg voor het eerst een vrouwelijke beoefenaar van de wetenschap een officiële berisping wegens wangedrag in de wetenschap. Ik noem hier geen namen.

Excessieve ijdelheid in de wetenschap, in de hier geformuleerde betekenis van dat woord, heeft vaak schadelijke gevolgen en wordt daarom in dit geschrift bestreden.

Achtereenvolgens bespreek ik leven en werk van de volgende personen: de fysisch geograaf Jan P. Bakker; de antropoloog Claude Lévi-Strauss; de socioloog Norbert Elias; de hersenonderzoeker Dick Swaab; de chemicus Henk Buck; de nanotechnoloog Jan Hendrik Schön: de sociaal psycholoog Diederik Stapel; de antropoloog Mart Bax; de psycholoog Cyril Burt; de historicus Bernard Berenson.

De vraag die als eerste te beantwoorden staat is of ijdelheid in excessieve-mate bij onderzoekers in alle gevallen nadelig is voor de wetenschap.

Bij het schrijven van dit boek heb ik de hulp gehad van Henk Tromp. Hij heeft mijn teksten zorgvuldig gelezen en mij zijn kritiek niet bespaard. Verder, hij weet (bijna) alles van computers en ik (bijna) niks. En tenslotte, het mooie hoofdstuk 11 is van zijn hand.

Ook wil ik Frank Bovenkerk en Lodewijk Brunt bedanken voor hun welkome bijstand. Eens waren zij veelbelovende promovendi van mij, nu zijn zij allebei emeritus hoogleraar. Dat ik dat nog mag meemaken!

Volgende hoofdstuk: over-de-rol-van-ijdelheid-in-de-wetenschap-jan-p-bakker/

Over de rol van ijdelheid in de wetenschap ~ Jan P. Bakker

• door: André Köbben

In 1955 werd ik op jeugdige leeftijd benoemd tot hoogleraar aan de Universiteit van Amsterdam. Een van de collega’s met wie ik het meeste contact had was de hoogleraar fysische geografie Jan P. Bakker.[i] Een goedaardige man, die het als zijn plicht zag mij, als nieuwkomer, met raad en daad bij te staan. Eens verzuchtte ik dat ik bijna al mijn tijd moest besteden aan mijn taak als docent en daardoor onvoldoende toekwam aan het bijhouden van de vakliteratuur. Hij zei: ‘Ja, dat begrijp ik. Voor mij geldt dat gelukkig niet. Wat ik schrijf moeten anderen lezen, wat zij schrijven hoef ik niet te lezen’. Voor het eerst een uitspraak van hem die mij erop wees dat hij het als beoefenaar van de wetenschap goed met zichzelf getroffen had. Kort daarop ging hij voordrachten houden aan een reeks Duitse universiteiten. Toen hij terugkwam vroeg ik hem hoe het gegaan was. ‘Goed’ zei hij, ‘alle Duitsers zijn er nu van overtuigd dat ik de grootste geograaf ter wereld ben’. Ik dacht dat het een grapje was, maar begreep nog juist bijtijds dat hij het oprecht meende. Later, bij een vergadering, ik weet niet meer waar en wanneer, sprak hij een collega uit Utrecht als volgt aan: ‘U bent toch lid van de Akademie? Ja? Wat een waardeloze instelling is dat!’ Deze: ‘Ach, hoe dat zo?’ Bakker: ‘Nou, na al die jaren hebben ze mij nog altijd niet tot lid benoemd’.

Puur uit nieuwsgierigheid heb ik toen een vakgenoot van hem met wie ik bevriend was gebeld en hem discreet gevraagd wat de reputatie van Bakker was binnen zijn vakgebied. Hij vertelde mij dat hij gedegen en interessant onderzoek deed, maar echt niet met kop en schouders uitstak boven anderen. Hij voegde er iets als het volgende aan toe: ‘Ja, ik weet wel, hij is op dit punt erg naïef, maar ik moet zeggen, veel kwaad kan het eigenlijk niet. Hij leest heus wel wat er over zijn speciale onderwerpen geschreven wordt, al is het maar om er kritiek op te geven’. Natuurlijk, zeg ik nu, blijft het verkeerd en in principe onjuist dat hij zichzelf immuniteit verschafte voor kritiek van vakgenoten, maar mede op gezag van mijn toenmalige zegsman neem ik aan dat het in dit geval nauwelijks schade voor de wetenschap heeft opgeleverd.

Het valt aan te nemen dat er in de wereld meer van dergelijke gevallen zijn. Alleen we weten niet hoeveel. Zijn het er misschien meer dan 100, of veeleer minder dan 20? Om dat uit te maken zouden we moeten beschikken over een representatieve steekproef van excessief ijdele onderzoekers. Zo’n steekproef is niet voorhanden en het is ook niet doenlijk die te vervaardigen.

Ik houd mij wel aanbevolen om voorbeelden te ontvangen van met Jan P. Bakker overeenkomstige geleerden: heel ijdel, maar zonder schade voor de wetenschap.

Noot:
[i] Jan P. Bakker (1906-1969) was van 1945 tot zijn vroegtijdige dood hoogleraar fysische geografie aan de UvA. Hij was toen ik daar benoemd werd zo’n 20 jaar ouder dan ik en tien jaar hoogleraar.

Volgende hoofdstuk: over-de-rol-van-ijdelheid-in-de-wettenschap-uren-met-levi-strauss/