Vreemdelingenregister 1918 Amsterdam

Paula Bermann in het Vreemdelingenregister Amsterdam 1918

Ouderdom: 23
Lengte: 1.60 m
Voorhoofd: gewoon
Haar: bruin
Wenkbrauwen: vol (?)
Ogen: gr.blauw
Neus: gewoon
Mond: idem
Kin: gewoon
Baard: –
Aangezicht: ovaal
Kleur: gezond
Godsdienst: I (Israëlitisch)
Bijz. teekenen: –

Tech “Solutions” Are Pushed By Fossil Fuel Industry To Delay Real Climate Action

• by: C.J. Polychroniou

CJ Polychroniou

This month, the Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC), the world authority on the state of Earth’s climate, released the first installment of its Sixth Assessment Report on global warming. It was signed off by 195 member governments. It spells out, in no uncertain terms, the stakes we are up against — and why we have no time to waste in taking dramatic steps to build a green economy.

The IPCC has been publishing reports on the state of the climate and projections for climate change since 1990. The first IPCC report surmised that human activities were behind global warming, but that further scientific evidence was needed. By the time the Fourth Assessment Report came out in 2007, the evidence for human-caused global warming was described as “unequivocal,” with at least a 9 out of 10 chance of being correct. The report confirmed that the warming of the Earth’s surface to record levels was due to the extra heat being trapped by greenhouse gases and called for immediate action to combat the challenge of global warming.

The Sixth Assessment Report finally states in absolute terms that anthropogenic emissions are responsible for the rising temperatures in the atmosphere, lands and the oceans. In other words, the fossil fuel industry is destroying the planet. And, in a similar tone to some of its previous reports, the IPCC warns that time is running out to combat global warming and avoid its worse effects. Without sharp reduction in emissions, we could easily exceed the 2 degrees Celsius (2°C) temperature threshold by the middle of the century.

Of course, we are already in a climate crisis. Heat waves have broken records this summer in many parts of the world, including the Pacific Northwest of the United States and western Canada; wildfires have ravaged huge areas in southern Europe, causing “disaster without precedent” in Greece, Spain and the Italian island of Sardinia; and deadly floods have upended life in China and Germany. Global average temperatures stand now at 1.1°C above pre-industrial levels. A global warming increase of 1.5°C would have a much greater effect on the probability of extreme weather effects like heat waves, floods, droughts and storms, and at 2°C, things get a lot nastier — and for a much larger percentage of the world’s population.

At current trends, it’s most unlikely that global warming can be held at 1.5°C. We have already emitted enough greenhouse gases into the atmosphere to cause 2°C of warming, according to a group of international scientists who published their findings in Nature Climate Change. Even a 3°C increase or more is plausible. In fact, the Network for Greening the Financial System (a group of central banks and supervisors) is already considering climate scenarios with over 3°C of warming, labeling it the “Hot House World.”

Yet, in spite of all the dire climate warnings by IPCC and scores of other scientific studies, the world’s political and corporate leaders continue with their “business-as-usual” approach when it comes to tackling the climate crisis.

Almost immediately after the release of the new IPCC report, the Biden administration urged the Organization of the Petroleum Exporting Countries (OPEC) to increase oil production because higher prices threaten global economic recovery. In fact, Biden’s national security adviser, Jake Sullivan, actually criticized the world’s major oil producers for not producing enough oil. Naturally, Republicans responded by demanding that the Biden administration should encourage U.S. oil producers to boost production instead of turning to OPEC.

Preposterously, the Biden administration seems to think that the best way to tackle global warming caused by anthropogenic emissions is through increasing levels of combustion of fossil fuels.

This must also be the thinking behind China’s affinity for coal, as the world’s biggest carbon polluter is actually financing more than 70 percent of coal plants built globally.

Or perhaps this is all part of a framework that assumes, “We are doomed, so let’s get it over with quickly.”

Read more

Chomsky And Pollin: We Can’t Rely On Private Sector For Necessary Climate Action

• by: C.J. Polychroniou

Noam Chomsky

The new Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) climate assessment report, released on August 9, has finally stated in the most absolute terms that anthropogenic emissions are the cause behind global warming, and that we have no time left in the effort to keep temperature from crossing the 1.5 degrees Celsius threshold. If we fail to take immediate action, we can easily exceed 2 degrees Celsius by the middle of the century.

Nonetheless, it is interesting to note that while the IPCC report underscores the point that the planet is warming faster than expected, it does not directly mention fossil fuels and puts emphasis on carbon removal as a necessary means to tame global warming even though such technologies are still in their infancy.

In this exclusive interview for Truthout, Noam Chomsky, one of the world’s greatest scholars and leading activists, and Robert Pollin, a world-leading progressive economist, offer their own assessments of the IPCC report. Chomsky and Pollin are co-authors of Climate Crisis and the Global Green New Deal: The Political Economy of Saving the Planet (Verso, 2020).

C.J. Polychroniou: Noam, the new IPCC climate assessment report, which deals with the physical science basis of global warming, comes in the midst of extreme heat waves and devastating fires taking place both in the U.S. and in many parts around the world. In many ways, it reinforces what we already know about the climate crisis, so I would like to know your own thoughts about its significance and whether the parties that have “approved” it will take the necessary measures to avoid a climate catastrophe, since we basically have zero years left to do so.

Noam Chomsky: The IPCC report was sobering. Much, as you say, reinforces what we knew, but for me at least, shifts of emphasis were deeply disturbing. That’s particularly true of the section on carbon removal. Instead of giving my own nonexpert reading, I’ll quote the MIT Technology Review, under the heading “The UN climate report pins hopes on carbon removal technologies that barely exist.”

The IPCC report
offered a stark reminder that removing massive amounts of carbon dioxide from the atmosphere will be essential to prevent the gravest dangers of global warming. But it also underscored that the necessary technologies barely exist — and will be tremendously difficult to deploy…. How much hotter it gets, however, will depend on how rapidly we cut emissions and how quickly we scale up ways of sucking carbon dioxide out of the air.

If that’s correct, and I see no reason to doubt it, hopes for a tolerable world depend on technologies that “barely exist — and will be tremendously difficult to deploy.” To confront this awesome challenge is a task for a coordinated international effort, well beyond the scale of John F. Kennedy’s mission to the moon (whatever one thinks of that), and vastly more significant. To leave the task to private power is a likely recipe for disaster, for many reasons, including one brought up by The New York Times report on the idea: “there are risks: The very idea could offer industry an excuse to maintain dangerous habits … some experts warn that they could hide behind the uncertain promise of removing carbon later to avoid cutting emissions deeply today.” The greenwashing that is a constant ruse.

The significance of the IPCC report is beyond reasonable doubt. As to whether the necessary measures will be taken? That’s up to us. We can have no faith in structures of power and what they will do unless pressed hard by an informed public that prefers survival to short-term gain for the “masters of the universe.”

The immediate U.S. government reaction to the IPCC report was hardly encouraging. President Joe Biden sent his national security adviser, Jake Sullivan, to censure the main oil-producing countries (OPEC) for not raising oil production high enough. The message was captured in a headline in the London Financial Times: “Biden to OPEC: Drill, Baby, Drill.”

Biden was sharply criticized by the right wing here for calling on OPEC to destroy life on Earth. MAGA principles demand that U.S. producers should have priority in this worthy endeavor.

Bob, what’s your own take on the IPCC climate assessment report, and do you find anything in it that surprises you?

Robert Pollin – Photo: UMass Amherst

Robert Pollin: In total, the IPCC’s Sixth Assessment Report on the physical basis of climate change is 3,949 pages long. So there’s a whole lot to take in, and I can’t claim to have done more than initially review the 42-page “Summary for Policymakers.” Two things stand out from my initial review. These are, first, the IPCC’s conclusion that the climate crisis is rapidly become more severe and, second, that their call for undertaking fundamental action has become increasingly urgent, even relative to their own 2018 report, “Global Warming of 1.50C.” It is important to note that this hasn’t always been the pattern with the IPCC. Thus, in its 2014 Fifth Assessment Report, the IPCC was significantly more sanguine about the state of play relative to its 2007 Fourth Assessment Report. In 2014, they were focused on a goal of stabilizing the global average temperature at 2.0 degrees Celsius above pre-industrial levels, rather than the 1.5 degrees figure. As of 2014, the IPCC had not been convinced that the 1.5 degrees target was imperative for having any reasonable chance of limiting the most severe impacts of climate change in terms of heat extremes, floods, droughts, sea level rises and biodiversity losses. The 2014 report concluded that reducing global CO2 emissions by only 36 percent as of 2050 could possibly be sufficient to move onto a viable stabilization path. In this most recent report, there is no equivocation that hitting the 1.5 degrees target is imperative, and that to have any chance of achieving this goal, global CO2 emissions must be at zero by 2050.

This new report does also make clear just how difficult it will be to hit the zero emissions target, and thus to remain within the 1.5 degrees of warming threshold. But it also recognizes that a viable stabilization path is still possible, if just barely. There is no question as to what the first and most important single action has to be, which is to stop burning oil, coal and natural gas to produce energy. Carbon-removal technologies will likely be needed as part of the overall stabilization program. But we should note here that there are already two carbon-removal technologies that operate quite effectively. These are: 1) to stop destroying forests, since trees absorb CO2; and 2) to supplant corporate industrial practices with organic and regenerative agriculture. Corporate agricultural practices emit CO2 and other greenhouses gases, especially through the heavy use of nitrogen fertilizer, while, through organic and regenerative agriculture, the soil absorbs CO2. That said, if we don’t stop burning fossil fuels to produce energy, then there is simply no chance of moving onto a stabilization path, no matter what else is accomplished in the area of carbon-removal technologies.

I would add here that the main technologies for building a zero-emissions economy — in the areas of energy efficiency and clean renewable energy sources — are already fully available to us. Investing in energy efficiency — through, for example, expanding the supply of electric cars and public transportation systems, and replacing old heating and cooling systems with electric heat pumps — will save money, by definition, for all energy consumers. Moreover, on average, the cost of producing electricity through both solar and wind energy is already, at present, about half that of burning coal combined with carbon capture technology. At this point, it is a matter of undertaking the investments at scale to build the clean energy infrastructure along with providing for a fair transition for the workers and communities who will be negatively impacted by the phase-out of fossil fuels.

Read more

Average Global Temperature Has Risen Steadily Under 40 Years Of Neoliberalism

• by: C.J. Polychroniou

Prof.dr. Robert Pollin

Since the advent of neoliberalism 40 years ago, societies virtually all over the world have undergone profound economic, social and political transformations. At its most basic function, neoliberalism represents the rise of a market-dominated world economic regime and the concomitant decline of the social state. Yet, the truth of the matter is that neoliberalism cannot survive without the state, as leading progressive economist Robert Pollin argues in the interview that follows. However, what is unclear is whether neoliberalism represents a new stage of capitalism that engenders new forms of politics, and, equally important, what comes after neoliberalism. Pollin tackles both of these questions in light of the political implications of the COVID-19 pandemic, as most governments have implemented a wide range of monetary and fiscal measures in order to address economic hardships and stave off a recession.

Robert Pollin is distinguished professor of economics and co-director of the Political Economy Research Institute at the University of Massachusetts-Amherst and author of scores of books, including Back to Full Employment (2012), Greening the Global Economy (2015) and Climate Crisis and the Global Green new Deal: The Political Economy of Saving the Planet (co-authored with Noam Chomsky, 2020).

C.J. Polychroniou: Neoliberalism is a politico-economic project associated with policies of privatization, deregulation, globalization, free trade, austerity and limited government. Moreover, these principles have reigned supreme in the minds of most policymakers around the world since the early 1980s, and continue to do so. Is neoliberalism a new stage of capitalism?

Robert Pollin: Let’s first be clear on what we mean by “neoliberalism.” The term neoliberalism draws on the classical meaning of the word “liberalism.” Classical liberalism is the political philosophy that embraces the virtues of free-market capitalism and the corresponding minimal role for government interventions. According to classical liberalism, free-market capitalism is the only effective framework for delivering widely shared economic well-being. In this view, only free markets can increase productivity and average living standards while delivering high levels of individual freedom and fair social outcomes. Policy interventions to promote economic equality within capitalism — through, for example, taxing the rich, big government spending on social programs, or regulating market activities through, for example, decent minimum wage standards and regulations to prevent financial markets from becoming gambling casinos — will always end up doing more harm than good, according to this view.

For example, establishing living wage standards as the legal minimum — at, say $15 an hour or higher — would cause unemployment to rise, since, according to classical liberalism, employers won’t be willing to pay unskilled workers more than what the free market determines they are worth. Similarly, regulating financial markets will inhibit capitalists from undertaking risky investments that can raise living standards. Classical liberals will argue that the Wall Street Masters of the Universe are infinitely more qualified than government bureaucrats in deciding what to do with their own money. And if the Wall Street investors make dumb decisions, then so be it; let them fail. In that way, [classical liberalism says] the free market rewards smart decisions and punishes bad ones, all to the greater benefit of the whole society.

Now to neoliberalism: Neoliberalism is a contemporary variant of classical liberalism that became dominant worldwide around 1980, beginning with the elections of Margaret Thatcher in the U.K. and Ronald Reagan in the United States. At that time, it was certainly a new phase of capitalism. Thatcher’s dictum that “there is no alternative” to neoliberalism became a rally cry, supplanting what had been, since the end of World War II, the dominance of Keynesianism and social democracy in global economic policymaking. In the high-income countries of Western Europe and North America along with Japan, in particular, this Keynesian/social democratic version of capitalism featured, to varying degrees, a commitment to low unemployment rates, decent levels of support for working people and workplace conditions, extensive regulations of financial markets, public ownership of significant financial institutions and high levels of public investment.

Of course, this was still capitalism. Disparities of income, wealth and opportunity remained intolerably high, along with the social malignancies of racism, sexism and imperialism. Ecological destruction, in particular global warming, was also beginning to gather force over this period, even though few people took notice at the time. Nevertheless, all told, Keynesianism and social democracy produced dramatically more egalitarian as well as more stable versions of capitalism than the neoliberal regime that supplanted these models.

It is critical to understand that neoliberalism was never a project to replace social democracy with true free-market capitalism. Rather, contemporary neoliberals are committed to free-market policies when they support the interests of big business and the rich as, for example, with lowering regulations in the workplace and financial markets. But these same neoliberals become far less insistent on free market principles when invoking such principles might damage the interests of big business, Wall Street and the rich.

An obvious example is the historically unprecedented levels of support provided during the COVID recession to prevent economic collapse. Just in 2020 in the U.S. for example, the federal government pumped nearly $3 trillion into the economy, equal to about 14 percent of total economic activity (GDP) to prevent a total economic collapse. On top of that, the U.S. Federal Reserve injected nearly $4 trillion — equal to about 20 percent of GDP — to avoid a Wall Street meltdown. Of course, pumping government money into the U.S. economy, at a level equal to roughly one-third of total GDP, all in no more than one year’s time, completely contradicts any notion of free-market, minimal government capitalism.

Read more

The Middle East Union Festival I

Berliner Literarischen Aktion
Digitale Panels (als Streams) und LIVEMUSIK (vor Ort)

Mit Georges Khalil, Prof. Ella Shohat, Alaa Obeid, Sami Awad Rina Kedem, Maytha Alhassen, Natasha Kermani, Eden Cami und das Kayan Project

Kann und darf man aus dem heutigen Berlin einen friedlich vereinten Nahen Osten imaginieren? Über nationale Grenzen, Kriege, religiöse und sprachliche Unterschiede hinweg? Das Middle East Union Festival der Berliner Literarischen Aktion lässt mit Literatur, Diskurs und Musik diese Vision zum Greifen nah erscheinen. Das von Hila Amit und Mati Shemoelof kuratierte Festival gastiert im Kino Babylon (12.8.), der NoVilla (15.8.) und an zwei Tagen mit digitalen Panels und einem abendlichem Liveprogramm im LCB.

Arabisch-jüdisches Schreiben: Überlegungen zu Verdrängung und nahöstlicher Diaspora

Mit Georges Khalil und Prof. Ella Shohat digital (engl.)

https://lcb.de/programm/the-middle-east-union-festival-i/

Das gesamte Festivalprogramm auf www.middle-east-union.de

Félix Fénéon, kunstcriticus en anarchist

• door: Martin Smit

Félix Fénéon

Dat de Franse dichter Laurent Tailhade behalve zijn avondmaaltijd een oog moest missen, was een meer dan sneu gevolg van de bomaanslag die kunstkenner en –criticus Félix Fénéon op 4 april 1894 pleegde op het restaurant van Hôtel Foyot aan de Rue de Tournon in Parijs.
Het was vooral sneu omdat Tailhade Fénéon persoonlijk kende en ook diens anarchistische opvattingen deelde. Zijn verwondingen weerhielden Tailhade er echter niet van in de jaren daarna in zijn werk het anarchisme volop uit te dragen.

Vallotton – Félix Fénéon

Ministerie
Félix Fénéon (1861-1944) groeide op in de Bourgogne maar vertrok al snel naar Parijs. Op zijn twintigste kreeg hij een baan als klerk op het Ministerie van Oorlog. Hij zou er dertien jaar blijven werken. Daarnaast redigeerde hij voor uitgeverijen werk van Arthur Rimbaud en Lautréamont. Met zijn dandyachtige voorkomen – puntbaard, wandelstok, zwarte cape – was hij in kunstkringen een opvallende verschijning. Wekelijks bezocht hij de populaire kunstsalon van Stéphane Mallarmé. Naast zijn baan op het ministerie werd hij kunstcriticus bij het tijdschrift La Libre Revue. Ook schreef hij gezaghebbende artikelen over kunst en literatuur voor bladen als La Vogue en La Revue wagnérienne. Hij was de ontdekker van de schilder Georges Seurat en was bevriend met de schilder Paul Signac, die hem op een schilderij vereeuwigde. Ook de kunstenaars Toulouse-Lautrec en Félix Valleton maakte portretten van Fénéon. Hij was een onvermoeibaar promotor van het werk Seurat en Signac, die beiden gezien worden als de wegbereiders van het pointillisme. Voor deze stijl en andere daaraan gelieerde kunststromingen bedacht Fénéon de term neonimpressionisme.

Émile Henry

Anarchisten
Fénéon kreeg eveneens contacten in anarchistische kringen en hij ging schrijven voor het toonaangevende anarchistische tijdschrift L’En-Dehors van de anarchist Zo d’Axa en voor Revue anarchiste. Toen Zo d’Axa zijn toevlucht zocht in Londen nam Fénéon de redactie van L’En-Dehors over. Aan het tijdschrift werd onder meer meegewerkt door Octave Mirbeau. Jean Grave, Sébastien Faure, Bernard Lazare, Tristan Bernard en de Belgische anarchist Émile Verhaeren. Hij raakte bevriend met de Nederlandse anarchist Alexander Cohen en met ‘anarchist van de daad’ Émile Henry, die later de beruchte bomaanslag op het Café Terminus zou plegen. Soms logeerde Henry bij Fénéon of bij Cohen thuis. Al eerder had Fénéon Henry al eens aan een jurk geholpen, om in vermomming de politie te kunnen ontlopen.

Aanslagen
De uit Leeuwarden afkomstige Cohen (1864-1961) was na een redacteurschap bij Recht voor Allen van Domela Nieuwenhuis overhaast naar Parijs verhuisd. In Nederland werd hij gezocht wegens majesteitsschennis. Tijdens een rijtour van Koning Willem III had hij geroepen: ‘Leve Domela Nieuwenhuis! Leve het socialisme! Weg met Gorilla!’.

Alexander Cohen

In Parijs ging hij schrijven voor de anarchistische bladen L’En-Dehors en Le Père peinard en werd hij correspondent voor Recht voor Allen. In de Franse hoofdstad werden Fénéon en Émile Henry zijn beste vrienden.

Henry wilde in 1892 de eisen van stakende mijnarbeiders bij de Carmoux mijnmaatschappij kracht bijzetten en plaatste een bom bij het kantoor van de maatschappij in Parijs. De bom werd echter ontdekt en meegenomen naar een politiebureau in de Rue des Bons-enfants. Daar ontplofte de bom alsnog waarbij vijf politiemannen om het leven kwamen.

Zijn volgende aanslag was een wraakneming voor de executie van de anarchist Auguste Vailllant, ter dood veroordeeld wegens het plegen van een bomaanslag op de Chambre des Députés, de Kamer der Afgevaardigen. Op 12 februari 1894 plaatste Henry een bom onder een tafeltje in het drukbezochte Café Terminus bij het Gare St. Lazare. Eén persoon kwam om het leven en twintig mensen raakten gewond. Henry werd gearresteerd en in mei 1894 terechtgesteld.

Restaurant
Fénéon, die vond dat zijn eigen schriftelijke bijdragen aan het verkondigen van de anarchistische boodschap niet voldoende effect hadden, nam zich voor de vertegenwoordigers van de bourgeoisie in het hart te treffen. Op 4 april 1894 verstopte hij een bom in een bloempot en toog ermee naar de zetel van de Franse senaat, gevestigd in het paleis in de Jardin du Luxembourg. Daar bleek hij echter niet in de buurt van het bewaakte gebouw te kunnen komen, waarop hij besloot de bom te plaatsen bij het tegenover gelegen Hôtel Foyot, een door veel parlementariërs bezochte eetgelegenheid. Hij plaatste de bloempot in de vensterbank van het restaurant, stak de lont aan en wandelde rustig naar de Place de l’Odéon, waar hij op de bus richting Clichy sprong. Door de ontploffing sneuvelden ramen en stortten kroonluchters van het plafond omlaag. Alleen de dichter Tailharde raakte gewond, het kostte hem een oog.

Hòtel Foyot na de aanslag

Huiszoeking
Vanwege zijn anarchistische activiteiten werd Fénéon al enige tijd door de politie in de gaten gehouden. Een dag na de aanslag doorzocht de politie zijn woning maar kon daar geen verdachte aanwijzingen ontdekken. De huiszoeking moest wel op een misverstand berusten, concludeerde de politie-inspecteur en bood excuses aan. Op het politiebureau ondertekende Fénéon een verklaring waarin hij ontkende aanhanger van het anarchisme te zijn, en vertrok naar zijn kantoor op het Ministerie van Oorlog. Daar bewaarde hij in een la van zijn bureau een fles kwikzilver en enige ontstekers – hem door Henry in bruikleen gegeven – die echter door de politie werden ontdekt. Dit en zijn anarchistische activiteiten waren voldoende om hem te arresteren. Met de aanslag op het Hôtel Foyot is hij echter nooit meer in verband gebracht.

Proces
De Franse regering was de aanslagen beu en vaardige een serie strenge wetten uit waarbij iedere anarchistische activiteit strafbaar werd gesteld. Dertig vooraanstaande anarchisten werd ‘organisatie van criminele activiteiten’ ten laste gelegd, onder wie Sébastien Faure, Jean Grave, Paul Reclus, Félix Fénéon en Alexander Cohen. Voor de Franse staat draaide dit ‘Procès des trente’ echter uit op een mislukking. Slechts acht beklaagden werden veroordeeld, vier van hen bij verstek, onder wie Reclus en Alexander Cohen. De laatste had inmiddels de wijk naar Londen genomen. Pas in 1899 zou hij naar Parijs terugkeren.
Tijdens het proces wist Fénéon op vaak humoristische wijze aanklachten tegen hem te pareren. Bij een beschuldiging van een ‘nauw contact’ met de Duitse anarchist Kampfmeyer, antwoordde hij: ‘Ik spreek geen Duits en Kampfmeyer spreekt geen Frans. Hoe nauw moet dat contact dan geweest zijn?’ En toen hij beticht werd een vooraanstaande anarchist te hebben gesproken ‘achter een gaslantaarn’, was zijn antwoord: ‘Neem me niet kwalijk, Monsieur le Préfect, maar wat is de achterkant van een gaslantaarn?’ Fénéon werd vrijgesproken maar zijn baan op het ministerie moest hij wel opgeven.

Drie regels
Als redacteur kon hij aan de slag bij het vooraanstaande kunsttijdschrift La Revue Blanche. Ook daarin vestigde hij voortdurend de aandacht op het werk van Seurat en Signac en in 1900 organiseerde hij de eerste overzichtstentoonstelling van schilderijen van Seurat. In het tijdschrift publiceerde hij ook werk van Marcel Proust, Appolinaire, Paul Claudel en vertaalde hij Jane Austen en brieven van Edgar Allen Poe.

In 1906 ging hij voor de krant Le Matin de dagelijkse pagina faits divers samenstellen: berichten uit stad en provincie, die –zo was de opdracht – in de krant niet langer dan drie regels mochten zijn. Nieuwtjes over inbraken, ongelukken, crimes passionnel, moorden, branden en ander leed, werden door Fénéon geminimaliseerd tot gevatte beschrijvingen van het gebeurde, vaak met een kwinkslag of woordspeling, soms met kort commentaar. Hij puzzelde met woorden, zoals een dichter of liedjesschrijver. Ieder bericht vormt een verhaal op zich en roept vragen op over het hoe en waarom. Intrigerende, vermakelijke of hilarische, tragische of ontroerende berichten die in veel gevallen de aanzet tot een roman zouden kunnen zijn. De berichten zijn te vergelijken met de collages die Picasso en Braque jaren later uit gescheurde kranten samenstelden, maar doen ook denken aan de collages van Kurt Schwitters en aan de wijze waarop William Burroughs in de jaren vijftig kranten verknipte en omsmeed tot een roman. Dankzij het knipwerk van Fénéons vriendin zijn twaalfhonderd stukjes bewaard gebleven en in 2009 in boekvorm verschenen. Fénéon schreef de stukjes om in zijn onderhoud te voorzien, maar wellicht vond hij ook voldoening bij het in kaart brengen van het verval in de Franse samenleving. De lezer kon zelf zijn conclusie trekken.

In Rouen heeft M. Colombe zich gisteren met één kogel gedood. In maart had zijn vrouw hem er drie in het lijf geschoten en de echtscheiding was op handen.

Met haar tachtig jaren werd Mme Saout uit Lambézellec stilaan bang dat de dood haar zou overslaan. Toen haar dochter even de deur uit was, knoopte zij zich op.

In Falaise verwelkomde oud-burgemeester M. Ozanne de deurwaarder Vieillot met geweerschoten om zich, na één treffer, het leven te benemen.

Jacquot, eerste bediende bij een kruidenier in Les Maillys, heeft zich en zijn vrouw om het leven gebracht. Hij was ziek, zij niet.

Zittend in de vensterbank van het open raam, reeg G. Laniel, negen, uit Meaux haar laarsjes dicht. Bijna. Tot zij achterover op de keien smakte.

(uit: Félix Fénéon, Het nieuws in drie regels, Antwerpen 2009)

Geruchten
Jarenlang deden nog geruchten de ronde dat de aanslag bij Hôtel Foyot het werk van Fénéon was geweest. Fénéon zelf heeft er nooit in het openbaar over gesproken en besteedde er geen aandacht aan. Slechts eenmaal bevestigde hij dat hij de dader was, in een gesprek met Kaya Batut, de vrouw van Alexander Cohen.

Noot
1. Vorig jaar werd in het Moma in New York een grote tentoonstelling aan Fénéon gewijd, waarop onder meer werk van Seurat en Signac te zien was.

Literatuur
Alexander Cohen, In opstand, Amsterdam 1932
John Merriman, The Dynamite Club, New Haven/London 2009
Félix Fénéon, Het nieuws in drie regels, Antwerpen 2009
Joan Ungersma Halperin, Félix Fénéon, Aesthete & Anarchist in Fin-de-Siècle Paris, New Haven/London 1988