The Anatomy Of US Military Policy: An Interview With Andrew Bacevich

• by: C.J. Polychroniou

Andrew Bacevich ~ Photo: democracynow.org

Since the end of the Cold War, the US has been the only true global superpower, with US policymakers intervening freely anywhere around the world where they feel there are vital political or economic interests to be protected. Most of the time US policymakers seem to act without a clear strategy at hand and surely without feeling the need to accept responsibility for the consequences of their actions. Such is the case, for instance, with the invasion of Iraq and the war in Afghanistan. US policymakers also seem to be clueless about what to do with regard to several “hot spots” around the world, such as Libya and Syria, and it is rather clear that the US no longer has a coherent Middle East policy.

What type of a global power is this? I posed this question to retired colonel and military historian Andrew Bacevich, a Boston University professor who has authored scores of books on US foreign and military policy, including America’s War for the Greater Middle East, Breach of Trust, and The Limits of Power. In this exclusive interview for Truthout, Bacevich explains how the militaristic nature of US foreign policy is a serious impediment to democracy and human rights.

C.J. Polychroniou: I’d like to start by asking you to outline the basic principles and guidelines of the current national military strategy of the United States.

Andrew Bacevich: There is no coherent strategy. US policy is based on articles of faith — things that members of the foreign policy establishment have come to believe, regardless of whether they are true or not. The most important of those articles is the conviction that the United States must “lead” — that the alternative to American leadership is a world that succumbs to anarchy. An important corollary is this: Leadership is best expressed by the possession and use of military power.

According to the current military strategy, US forces must be ready to confront threats whenever they appear. Is this a call for global intervention?

Almost, but not quite. Certainly, the United States intervenes more freely than any other nation on the planet. But it would be a mistake to think that policymakers view all regions of the world as having equal importance. Interventions tend to reflect whatever priorities happen to prevail in Washington at a particular moment. In recent decades, the Greater Middle East has claimed priority attention.

What’s really striking is Washington’s refusal or inability to take into account what this penchant for armed interventionism actually produces. No one in a position of authority can muster the gumption to pose these basic questions: Hey, how are we doing? Are we winning? Once US forces arrive on the scene, do things get better?

The current US military strategy calls for an upgrade of the nuclear arsenal. Does “first use” remain an essential component of US military doctrine?

It seems to, although for the life of me I cannot understand why. US nuclear policy remains frozen in the 1990s. Since the end of the Cold War, in concert with the Russians, we’ve made modest but not inconsequential reductions in the size of our nuclear arsenal. But there’s been no engagement with first order questions. Among the most important: Does the United States require nuclear weapons to maintain an adequate deterrent posture? Given the advances in highly lethal, very long range, very precise conventional weapons, I’d argue that the answer to that question is, no. Furthermore, as the only nation to have actually employed such weapons in anger, the United States has a profound interest and even a moral responsibility to work toward their abolition — which, of course, is precisely what the Nuclear Nonproliferation Treaty obliges us to do. It’s long past time to take that obligation seriously. For those who insist that there is no alternative to American leadership, here’s a perfect opportunity for Washington to lead.

Does the US have, at the present time, a Middle East policy?

Not really, unless haphazardly responding to disorder in hopes of preventing things from getting worse still qualifies as a policy. Sadly, US efforts to “fix” the region have served only to make matters worse. Even more sadly, members of the policy world refuse to acknowledge that fundamental fact. So we just blunder on.
There is no evidence — none, zero, zilch — that the continued U.S. military assertiveness in that region will lead to a positive outcome. There is an abundance of evidence pointing in precisely the opposite direction.

Was the US less militaristic under the Obama administration than it was under the Bush administration?

It all depends on how you define “militaristic.” Certainly, President Obama reached the conclusion rather early on that invading and occupying countries with expectations of transforming them in ways favorable to the United States was a stupid idea. That said, Obama has shown no hesitation to use force and will bequeath to his successor several ongoing wars.
Obama has merely opted for different tactics, relying on air strikes, drones and special operations forces, rather than large numbers of boots on the ground. For the US, as measured by casualties sustained and dollars expended, costs are down in comparison to the George W. Bush years. Are the results any better? No, not really.

To what extent is the public in the US responsible for the uniqueness of the military culture in American society?

The public is responsible in this sense: The people have chosen merely to serve as cheerleaders. They do not seriously attend to the consequences and costs of US interventionism.
The unwillingness of Americans to attend seriously to the wars being waged in their names represents a judgment on present-day American democracy. That judgment is a highly negative one.

What will US involvement in world affairs look like under the Trump administration?

Truly, only God knows.
Trump’s understanding of the world is shallow. His familiarity with the principles of statecraft is negligible. His temperament is ill-suited to cool, considered decision making.
Much is likely to depend on the quality of advisers that he surrounds himself with. At the moment, he seems to favor generals. I for one do not find that encouraging.

Copyright, Truthout. 

The Real Adam Smith: Ideas That Changed The World

The Real Adam Smith: A Personal Exploration by Johan Norberg, takes an intriguing, two-part look at Smith and the evolution and relevance of his ideas today, both economic and ethical. It’s difficult to imagine that a man who lived with horse drawn carriages and sailing ships would foresee our massive 21st century global market exchange, much less the relationship between markets and morality. But Adam Smith was no ordinary 18th century figure. Considered the “father of modern economics,” Smith was first and foremost a moral philosopher. The revolutionary ideas he penned in The Wealth of Nations and The Theory of Moral Sentiments, changed the world. Norberg explores Smith’s insights regarding free trade and the nature of wealth to the present, where they are thriving and driving the world’s economy.

In the second hour, Ideas That Changed The World, Norberg traces Smith’s insights regarding the benefits of free trade and the nature of wealth to the present, where they are currently in operation. He talks with some of the most distinguished Adam Smith scholars, as well as leaders of some of the world’s most admired companies to discover how Smith’s ideas continue to be relevant and drive the global economy today.

Visit our media website to find other programs here: http://freetochoosemedia.org/index.php

Mijn generatie, tien jaar later. Generatiebesef, jeugdervaringen en levenslopen in Nederland

• door: Peter Ester, Henk Vinken & Isabelle Diepstraten

Verder niets, er zijn alleen nog een paar dingen
die ik houd omdat geen mens er iets aan heeft
dat zijn mijn goede jeugdherinneringen
die neem je mee zolang je verder leeft
– Boudewijn de Groot

“Mijn generatie liet zich meer leiden door kerk en politiek en werd daardoor minder zelfstandig”, “In mijn generatie was er voor vrouwen geen pensioen en moest je ophouden met werken als je trouwde”, “In mijn generatie kon het niet op, er was werk genoeg en overal kreeg je subsidie voor”, “Mijn generatie heeft het moeilijk gehad om aan de slag te komen”, “Wat mijn generatie typeert is die enorme vrijheid die we hadden. Je mocht alles onderzoeken”. Dit zijn uitspraken van mensen uit verschillende generaties. Uitspraken die voor velen herkenbaar zijn. Ze suggereren dat personen uit een zelfde generatie gemeenschappelijke ervaringen hebben. Veelal gaat het om ervaringen uit de jeugdjaren die een blijvende indruk achterlaten en een stempel drukken op een generatie. Ervaringen die de lotgevallen van een generatie ook na de jeugdperiode tekenen.

Inhoudsopgave
Inleiding
1. Theorie over generaties
2. Jeugdjaren van generaties
3. Onderzoek naar generaties
4 .Onderwijs
5. Arbeid
6. Cultuur
7. Politiek
8. Toekomst
Epiloog
Literatuur

Mijn generatie, tien jaar later verscheen in 2008 bij Rozenberg Publishers. ISBN 978 90 361 0099 1

Mijn generatie, tien jaar later ~ Inleiding

• door: Peter Ester, Henk Vinken & Isabelle Diepstraten

Verder niets, er zijn alleen nog een paar dingen
die ik houd omdat geen mens er iets aan heeft
dat zijn mijn goede jeugdherinneringen
die neem je mee zolang je verder leeft

Boudewijn de Groot

“Mijn generatie liet zich meer leiden door kerk en politiek en werd daardoor minder zelfstandig”, “In mijn generatie was er voor vrouwen geen pensioen en moest je ophouden met werken als je trouwde”, “In mijn generatie kon het niet op, er was werk genoeg en overal kreeg je subsi­die voor”, “Mijn generatie heeft het moeilijk gehad om aan de slag te ko­men”, “Wat mijn generatie typeert is die enorme vrijheid die we hadden. Je mocht alles onderzoeken”. Dit zijn uitspraken van mensen uit verschil­lende generaties. Uitspraken die voor velen herkenbaar zijn. Ze suggere­ren dat personen uit een zelfde generatie gemeenschappelijke ervaringen hebben. Veelal gaat het om ervaringen uit de jeugdjaren die een blijvende indruk achterlaten en een stempel drukken op een generatie. Ervaringen die de lotgevallen van een generatie ook na de jeugdperiode tekenen.

De media verklaren opvattingen en gedragingen van bepaalde groepen vaak uit generatielidmaatschap. Ze putten zich uit in het bedenken van rake generatiestereotyperingen. Een willekeurige greep: de ‘generatie van nix’ (De Volkskrant en De Groene Amsterdammer), de ‘generatie van genieters’ (HP/De Tijd), de ‘meerkeuze generatie’ (NRC Handelsblad), de ‘betalende generatie’, de ‘generatie fantastisch’ (De Standaard), de ‘Mammoetgeneratie’ (Intermediair), de ‘grenzeloze generatie’ (HP/De Tijd), de ‘stille generatie’ (Elsevier), de ‘anti-nix generatie’ (De Groene Amsterdammer), de ‘achterbank generatie’ (De Volkskrant), de ‘XTC ge­neratie’ (Nieuwe Revu), de ‘laconieke generatie’ (De Volkskrant), de ‘op­timistische generatie’, de ‘weg-van-de-waanzinnige-werkelijkheid-genera­tie’ (Adformatie), de ‘hapsnap-generatie’ en de ‘schnabbelgeneratie’ (HP/ De Tijd), de ‘generatie nuchter’ (Elsevier) en de ‘eliminatiegeneratie’, de ‘schokvaste generatie’ en de ‘ouderloze generatie’ (De Volkskrant).

Deze labeling wordt vaak opgediend met een dun cultuursociologisch sausje (vgl. Pijffers, 1993; Popcorn, 1991; Popcorn & Marygold, 1996). Soms worden daarbij hele decennia verdicht tot één uniek sociaal, cultu­reel en politiek klimaat, zoals de zompige, saaie en zelfgenoegzame jaren vijftig, de experimentele jaren zestig (‘the Gay Sixties’), of de een diepgaande reflectie op de feiten. Het zijn speculaties die niettemin een gevoel van herkenning oproepen, makkelijk weg lezen, kundig in de markt gezet worden, en lekker in het gehoor liggen. Read more

Mijn generatie, tien jaar later ~ Theorie over generaties

• door: Peter Ester, Henk Vinken & Isabelle Diepstraten

Notre progression sociale
repose essentiellement sur la mort
Auguste Comte

1.1 Inleiding
Het begrip ‘generatie’ is allerminst eenduidig. In het vorige hoofdstuk is beschreven welke keur aan ‘nieuwe’ generaties de media de afgelopen decennia hebben ontdekt. Generaties verwijzen dan meestal naar een spraakmakende leefstijl van een vaak jonge leeftijdsgroep. In het dagelijks spraakgebruik wordt weer iets anders bedoeld. Generaties krijgen dan dikwijls een genealogische betekenis: een geleding binnen een verwantschapshiërarchie.

Grootouders, ouders en hun kinderen worden bijvoorbeeld opgevat als drie opeenvolgende generaties. In het verlengde hiervan wordt het begrip ingevuld als levensfase in de levensloop van individuen. Tijdens de levensloop behoort men achtereenvolgens tot de jongste generatie, tot de ‘jongeren’ of ‘jeugd’, tot de volwassen generatie en tot de generatie van ouderen. Ook in de sociologie zijn deze generatieopvattingen herkenbaar. In moderne generatietheorieën wordt echter weer een ander generatiebegrip gebruikt. Een generatie wordt dan opgevat als een groep mensen die in dezelfde historisch-maatschappelijke omstandigheden is opgegroeid en daardoor gemeenschappelijke kenmerken heeft. Een dergelijk generatiebegrip hanteren wij ook in dit boek.

Uitgangspunt in moderne generatietheorieën is dat de levensloop blijvend beïnvloed wordt door historische gebeurtenissen en ervaringen die mensen meemaakten in de periode waarin ze opgroeiden, de zogeheten ‘formatieve periode’. Er is sprake van generatievorming wanneer geboortecohorten onder verschillende historische omstandigheden opgroeien en zich daardoor onderscheiden van vroegere en latere cohorten. Eind jaren twintig van de vorige eeuw was het Karl Mannheim (1893-1947) die als één van de eersten deze sociologische invulling aan het generatiebegrip gaf en een systematische generatietheorie ontwikkelde. Ook negentiendeeeuwse denkers hebben zich met het generatiebegrip bezig gehouden, maar van een sociologische benadering van dit begrip en een systematische theorieontwikkeling was bij de meesten van hen nog geen sprake.

Na Mannheim hebben verschillende sociale wetenschappers zijn generatietheorie verder uitgewerkt en toegepast in onderzoek. In Nederland is dat vooral de socioloog Henk Becker geweest. Volgens Becker is er de afgelopen eeuw in Nederland een vijftal generaties te onderscheiden: de vooroorlogse, de stille, de protest-, de verloren en de pragmatische generatie. We komen later in dit hoofdstuk nog terug op deze indeling. Mannheim is de grondlegger van de moderne generatietheorie. In paragraaf 1.2 bespreken we eerst de ideeën van Mannheims voorgangers. Zijn theorie zelf komt in paragraaf 1.3 aan bod. In paragraaf 1.4 worden kanttekeningen geplaatst bij de algemene uitgangspunten in de sociologische theorievorming over generaties, waaronder de typologie van Becker. Vervolgens schetsen we in paragraaf 1.5 de generatie-indeling die we in dit boek hanteren. Daarna stellen we in paragraaf 1.6 de vraag in hoeverre het generatiebegrip nog relevant is in dit laatmoderne tijdperk waarin culturele grenzen tussen (leeftijds-) groepen eroderen. In de concluderende paragraaf 1.7 willen we aantonen waarom ons onderzoek in theoretisch opzicht interessant is en hoe we met kritiekpunten op generatiemodellenomgaan. Read more

Mijn generatie, tien jaar later ~ Jeugdjaren van generaties

• door: Peter Ester, Henk Vinken & Isabelle Diepstraten

Verloren is hij, want te laat
geboren voor de mei en de muziek
voor punk was hij te jong
voor house te oud, te ziek
Serge van Duijnhoven

2.1 Inleiding
In het vorige hoofdstuk gaven we aan dat we in dit boek een generatie definiëren als een groep personen die in hun jeugdjaren onder dezelfde politieke, economische en sociaal-culturele omstandigheden zijn opgegroeid en hierdoor zeer waarschijnlijk vergelijkbare lotgevallen beleven.

We zagen dat de grondlegger van de generatiesociologie, Karl Mannheim, in zo’n geval spreekt van een generatielocatie. Eén van onze respondenten: “Ik behoor tot de oudste generatie, ben in de Eerste Wereldoorlog geboren, heb de crisisjaren meegemaakt en toen de Tweede Wereldoorlog, daarna de wederopbouw… Alleen de jaren zestig en begin zeventig waren voor mij florissant” (1996: man, 80 jaar, ex-bouwkundig medewerker). Generaties worden pas daadwerkelijke generaties als de leden zich bewust zijn hun jeugdervaringen met leeftijdsgenoten te delen. Mannheim spreekt in dit verband van een generatiesamenhang. Sommige respondenten voelen dat goed aan: “Ik denk dat iedere generatie zijn eigen kansen heeft, gebonden aan de tijd waarin men leeft. Bepaalde zaken zijn niet te vergelijken, omdat men in een totaal andere tijd leeft, met andere problemen, normen en waarden, maar ook met andere ontwikkelingsmogelijkheden en kansen” (1996: vrouw, 43 jaar, hoofd voorziening voor verstandelijk gehandicapten). “Ik ben voor de oorlog geboren en heb daardoor een heel andere mentaliteit dan de huidige jongeren” (1996: vrouw, 67 jaar, ex-secretaresse).

In dit hoofdstuk kijken we naar de generatielocatie van de oorlogs-, babyboom, oudste en jongste keuzegeneratie. Paragraaf 2.2 presenteert de grenzen van de generatielocaties van deze generaties. We zullen die tamelijk flexibel hanteren. In de volgende paragrafen (paragraaf 2.3 tot en met 2.6) wordt een beschrijving gegeven van de belangrijkste maatschappelijke gebeurtenissen die zich in de jeugdjaren van elk van de generaties hebben afgespeeld. We reconstrueren deze gebeurtenissen aan de hand van een drieluik: politieke ontwikkelingen, sociaal-economische ontwikkelingen en sociaal-culturele ontwikkelingen. Op deze manier proberen we de maatschappelijke context van de formatieve periode van de drie generaties systematisch in beeld te brengen. Deze reconstructie moet ons helpen om de wijze waarop onze respondenten refereren aan hun jeugdjaren en de doorwerking daarvan op hun verdere levensloop, te kunnen duiden.

Sinds ons eerste generatieonderzoek in 1996 is er veel veranderd in Nederland, zowel in politiek, economisch als in sociaal-cultureel opzicht. De ontwikkelingen die we toen voor de jongste keuzegeneratie schetsten zetten zich in de jaren erna versterkt en in veelal gunstige zin voort. Totdat in 2001 het tij op allerlei fronten keert: de wereld is na “nine-eleven” dezelfde niet meer. Zal deze ommekeer alle generaties in gelijke mate raken, of juist voor de jongere cohorten extra betekenis krijgen? Of zijn de veranderingen wellicht zodanig dat de basis voor de vorming van een nieuwe generatie gelegd wordt? Omdat het nieuwe millennium op een veelheid van domeinen stevige veranderingen met zich meebrengt, waarvan de effecten zeker nog niet helemaal te voorspellen zijn, besteden we daar in paragraaf 2.7 apart aandacht aan. Read more